Goed voor 2 slapenloze nachten
[Recensie] Ik was een jaar of elf, twaalf toen ik de jeugdselectie van mijn buurtbibliotheek uitgelezen had. Ik ging letterlijk naar de andere kant toe waar ik kennismaakte met twee van mijn favoriete auteurs. Dame Agatha Christie, de koningin van de whodunnits en Sidney Sheldon, in mijn ogen de koning van de avonturenromans. Er ging een nieuwe wereld voor me open. Julie Garwood, Sandra Brown, Linda Howard, Karen Robards, Jayne Ann Krentz en sinds enkele jaren ook Karen Rose en nog vele anderen. Wat ik toen avonturenromans noemde, noem ik nu romantische thrillers. Een speciale dank voor de bibliothecaressen is wel op zijn plaats, aangezien zij mij nooit terug hebben gestuurd naar de overkant.
Karen Rose heeft inmiddels ruim twee dozijn titels op haar naam staan. Nog niet alles is vertaald naar het Nederlands. Maar dat zal zeker wel gebeuren gezien de grote schare Nederlandse fans die Rose heeft.
Tel tot tien kan heel goed als standalone worden gelezen, maar is officieel het vijfde boek in de ‘Chicago’-serie. Het verhaal gaat over Reed Solliday van de brandinspectie en rechercheur Mia Mitchell van de Chicago PD. Liefhebbers van de serie zullen Mia kennen van de eerdere boeken. Ook haar partner Abe en zijn vrouw zijn we eerder tegengekomen in deel 2 van de serie, In het vizier. Mia’s beste vriendin Dana en haar echtgenoot Ethan speelden de hoofdrol in boek 3, getiteld Niets te vrezen. Abe’s jongere broer, de net tot rechercheur benoemde Aidan kennen we uit het vervolg, Nergens veilig. En de ongelooflijk leuke David kennen we ook. Zijn verhaal is te lezen in het tweede boek van de ‘Minneapolis’- serie, De mond gesnoerd. Stiekem tel ik dit verhaal mee als het zevende verhaal van de ‘Chicago’- serie, en zal ik dit boek gauw in handen moeten krijgen. Het officieuze zesde deel is tevens het eerste deel van de ‘Minneapolis’-serie en gaat over Eve (Evie) uit deel een van de ‘Chicago’-serie.
Alhoewel deze personen allen hun eigen boek hebben, is het niet noodzakelijk om ze voor Tel tot tien gelezen te hebben. Het verhaal en de romance staan op zichzelf. Ik vind het persoonlijk wel leuk om te lezen hoe het gaat met de mensen die ik urenlang gulzig heb gevolgd.
‘Hij staarde met grimmige voldoening naar de vlammen. […] Ze kregen eindelijk wat ze verdienden. Eindelijk. […] Hij herkende het huis, ook al had hij er nooit gewoond. […] Als hij hier had gewoond, zou Shane ongeschonden zijn gebleven. Dan had Shane misschien nog geleefd en dan zou de diepe, alles verterende haat die hij zo lang had onderdrukt misschien nooit hebben bestaan. Maar hij had hier niet gewoond. Shane was alleen geweest, een lam onder de wolven.’ Proloog pag. 7.
De ijzersterke proloog zet een prachtige basis neer voor een erg aangrijpend verhaal. Door de proloog krijg je inzicht in de psyche van de dader. Je begrijpt dat Shane iets dramatisch is overkomen, waardoor hij er nu niet meer is. De dader is op wraak uit en gun je hem stiekem die voldoening. Althans, ik wel.
Maar dan gebeurt er twee nachten later iets vreselijks en raak ik van streek. Is dit het werk van dezelfde dader? Zo ja, dan heb ik helemaal geen begrip en sympathie meer voor hem. Wraak nemen op de schuldigen snap ik wel. Maar de gewelddadige acties naar de onschuldigen toe kan ik niet goedkeuren. Zo nee, zijn er dan twee brandstichters actief? Hoe groot is de kans daarop?
Dan volgt een tweede schrikmoment. Rechercheur Abe Reagan is neergeschoten en rechercheur Mia Mitchell is gewond geraakt. Omdat Abe voorlopig uit de running is en Mia een moord bij een huisbrand moet onderzoeken, wordt ze aan brandinspecteur Reed Solliday gekoppeld. Reed is een aantrekkelijke weduwnaar met een tienerdochter, van buiten een harde kern maar van binnen een gevoelige poëet met de nodige bagage.
Het verhaal krijgen we vanuit meerdere perspectieven te zien. De gebeurtenissen vanuit de dader zijn gruwelijk. Hij denkt aan de brand en aan de moord, maar vooral aan wat daarvoor gebeurde. Hij raakt opgewonden bij het herleven ervan. We zien hem escaleren in zijn gedachten en daden. In dat opzicht is Tel tot tien het meest gewelddadige boek uit de serie. Nu de dader overduidelijk geniet van zijn ‘overwinning’ op het – in zijn ogen – kwade, wil hij meer.
‘Van alle manieren om een vrouw op haar plaats te zetten was dit beslist de beste. Jong, oud…het deed er eigenlijk niet toe. Het genot, de ontlading, zat in het nemen – en de wetenschap dat er nooit meer een dag voorbij zou gaan zonder dat ze beseften dat ze zwak waren. En hij sterk. […] het was voor haar bestwil. Wacht maar af.’ Pag. 24-25
Kenmerkend voor de stijl van Rose is dat de gebeurtenissen zich snel opvolgen. Zo houdt zij de spanning erin. Je aandacht krijgt geen kans om te verslappen. Op het puntje van je stoel, nagels tot aan het bot kluivend, je verslindt elk woord als een hongerige wolf. Wat ik ook erg waardeer aan Rose, is dat zij naast een spannend en sexy verhaal ook maatschappelijke misstanden aankaart. Huiselijk geweld, stalking, survivor’s guilt, seksueel misbruik, voor eigen rechter spelen omdat het (rechts)systeem je faalt… En nu gaat het om de pleegzorg in de Verenigde Staten. Vaker wel dan niet lijdt het kind onder dit systeem. Rose weet met goed gekozen woorden een grimmige sfeer te creëren.
Reed is een gentleman en Mia een rouwdouwer, maar ze vullen elkaar prima aan en dit komt de samenwerking ten goede. Alleen worden beiden nogal afgeleid. Mia heeft drie weken geleden haar vader begraven en is achter familiegeheimen gekomen. Reed heeft een tienerdochter die hem steeds verder lijkt uit te sluiten in haar leven. Maar de grootste afleiding is wel hun ontvlambare aantrekkingskracht voor elkaar. Je voelt gewoon de hitte, de overspringende vonken. Ook voor pittige vrijscènes moet je bij Rose zijn. Deze vrijpartijen passen goed in het verhaal en vormen een aangename afwisseling van de gewelddadigheden.
De klopjacht op de moordzuchtige brandstichter heeft de aandacht getrokken van onze ‘geliefde’ journalisten Holly Wheaton en Joanna Carmichael. Zij gaan nogal ver om hun primeurs te verkrijgen. Daarbij zorgt Carmichael er indirect voor dat Mia een doelwit wordt van criminelen die zij achter slot en grendel heeft gezet. Ze duikt tijdelijk onder bij Reed en hun vrijblijvende affaire lijkt meer te worden. Zowel Mia als Reed verzet zich daartegen.
Opeens is daar een onverwachte plotwending. Je blijft gewoon op je tenen lopen bij Rose. Wat houdt dit in voor het verhaal? Mij bekruipt het onbehaaglijk gevoel dat de gebeurtenissen tot nu toe kattenpis waren en dat het nu het echt gruwelijk wordt. Of dat zo is, zul je zelf moeten lezen. Tel tot tien is weer een meesterwerk van Rose en verdient de twee slapeloze nachten die ik had, zeker weten wel.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
