Niet de oorlog staat in het boek centraal maar de liefde
[Recensie] Dit boek kent twee tijdlijnen en maar liefst vijf vertellers tevens de hoofdpersonen in deze mooie roman. De ene tijdlijn speelt in 1944 in Parijs gedurende de Tweede Wereldoorlog. De tweede tijdlijn speelt in 1953 afwisselend in Santa Cruz (VS) en in Parijs. De tijdlijnen springen regelmatig in elkaar over. Stukje bij beetje krijg je daardoor het verhaal van de hoofdrolspelers in dit drama te horen. Het boek pakt je daardoor van meet af aan.
In 1944 is het oorlog in Parijs, alle inwoners hebben hieronder te lijden, de Duitsers voeren een schrikbewind en er is gebrek aan alles. David en Sarah zijn allebei Joods, ze hebben zich niet op tijd gerealiseerd dat ook zij niet veilig zijn in Parijs. Een vriend komt hen waarschuwen dat ze moeten vluchten maar Sarah is aan het bevallen van hun eerste kindje. Zonder hulp van buitenaf wordt Samuel geboren en nog diezelfde avond vluchten ze naar een onderduikadres. Maar ook daar zijn ze niet veilig, ze worden opgepakt en naar het doorgangskamp Drancy in een voorstad van Parijs, Bobigny, gebracht. Vanaf daar zullen ze worden gedeporteerd naar Auschwitz.
In Drancy werkt Jean-Luc als spoorwegarbeider, hij vindt het verschrikkelijk om voor de Duitsers te werken en zint op mogelijkheden om de transporten te saboteren. Heel veel mogelijkheden zijn er echter niet maar op een dag ziet hij een kans en slaat hij meteen toe. Helaas raakt hij hierbij zwaargewond en belandt hij in een Duits ziekenhuis. Hier ontmoet Jean-Luc de Franse verpleegster Charlotte, een schuchter mager meisje van achttien. Ook Charlotte vindt het verschrikkelijk dat ze voor de Duitsers moet werken, er ontstaat al gauw vriendschap tussen die twee, een prille liefde zelfs. Nadat Jean-Luc hersteld is, moet hij weer terug naar Drancy waar de Duisters argwanend ten opzichte van hem zijn geworden. Hij blijft Charlotte op geheime afspraakjes zien en mag zelfs kennis komen maken met haar ouders.
Ongeveer een maand nadat ze in Drancy zijn aangekomen, moeten Sarah en David, die in het kamp van elkaar gescheiden zijn, op transport. Sarah ziet de veewagens klaar staan en realiseert zich dat Samuel geen enkele kans maakt om de vreselijke reis te overleven. Ze duwt Samuel in de handen van Jean-Luc. Deze weet in eerste instantie niet wat te doen maar uiteindelijk weet hij uit Drancy te ontsnappen mét Samuel. Hij zoekt hulp bij Charlotte.
Negen jaar later blijkt dat Sarah en David de verschrikkingen van Auschwitz hebben overleefd. Hun niet aflatende liefde voor elkaar en voor Samuel was daarbij doorslaggevend. Na de oorlog zijn ze teruggekeerd naar Parijs, op zoek naar Samuel, maar ook na negen jaar zoeken, geven ze niet op. En dan….
Wat een mooi verhaal, ik werd er echt even stil van. Niet de oorlog staat in het boek centraal maar de liefde. De liefde tussen moeders en kinderen die onvoorwaardelijk is. Liefde die ook moet groeien, waar de ruimte voor moet zijn. Liefde die niet altijd met bloedbanden te maken heeft.
De schrijfstijl van Ruth Druart is heel toegankelijk. Doordat de tijdlijnen door elkaar lopen krijg je het verhaal gefaseerd mee. De vertellers in het boek zijn ook de hoofdpersonen, dat doet de auteur knap, daardoor voel je de emoties die spelen en kun je alle kanten van dit drama begrijpen. Een heel mooi boek, 4,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
