"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

The Game Of The Name

Donderdag, 7 januari, 2021

Geschreven door: Knikman Aad, Menno Evers
Artikel door: Quis leget haec?

2000 Bandnamen verklaard

[Recensie] The Game of the Name is een vermakelijk boek van Aad Knikman en Menno Evers, waarin zo’n 2000 namen worden verklaard van popgroepen uit het verleden en heden. Nu is ‘verklaard’ wel een wat ambitieus verhaal hier, want in een aantal gevallen is er toch weinig tot niets bekend over de herkomst van zo’n naam.

Het boek is in eigen beheer uitgegeven en dat heeft voor- en nadelen. Een voordeel is dat de auteurs geen last hebben van een scherpe redactie. Ze schrijven voor de vuist weg met licht ironische toon en soms met humor. Een nadeel is dat de auteurs geen last hebben van een scherpe redactie. Er staan wel wat foutjes in bij het afbreken van woorden of verwijzingen naar foto’s die ontbreken. Dat neemt niet weg dat ik het boek met plezier heb gelezen.

Veel van die namen zijn natuurlijk overbekend maar ik heb er zelden bij stil gestaan waar ze vandaan komen. AC/DC is een prima band maar dat de afkortingen stonden voor wisselstroom/gelijkstroom wist ik niet. The Commodores is ook een beroemde band en die haalden hun naam uit…het woordenboek. Soms is de kennis die je opdoet een tikje teleurstellend, want ook een band als The Grateful Dead bediende zich van deze methode.

Dan liever een mooi verhaal en gelukkig zijn die er ook genoeg. De Britse groep Keane werd vernoemd naar de beste vriendin van de moeder van de zanger. Zij pastte op hem toen zijn moeder aan kanker overleed. De band Level 42 dankt zijn naam weer aan het getal 42, dat immers het antwoord op alles is, zoals blijkt uit het boek The Hitchhikers Guide to the Galaxy. Nog mooier is het verhaal van Amerikaanse band Lynyrd Skynyrd. Die is bij wijze van subtiele wraakoefening vernoemd naar de nogal rechtlijnige gymnastiekleraar van de bandleden, Leonard Skinner.

Boekenkrant

De meest onbegrijpelijke bandnamen hebben vaak begrijpelijke verklaringen, zoals Hootie and the Blowfish;

“Vrijwel iedereen lijkt het er over eens te zijn dat met de bandnaam (twijfelachtige) eer wordt bewezen aan twee vroegere schoolkameraden van zanger Darius Rucker. De ene kameraad, met een bolle kop en een ziekenfondsbrilletje op, werd Hootie genoemd vanwege zijn uilachtig uiterlijk (Amerikaanse uilen zeggen geen oehoe, maar hoot). De andere kameraad beschikte over geprononceerde wangen à la Dizzy Gillespie, wat hem de bijnaam Blowfish opleverde.”

Met humor, maar de auteurs worden soms vilein in hun stukjes, zoals wanneer de Eurythmics zangeres Annie Lennox omschreven wordt als een zangeres met een ‘Anita Witzierachtige verschijning maar dan met tienmaal zoveel talent’. Tikje onnodig wat mij betreft. Verder zijn de mogelijkheden en redenen om bandnamen te verzinnen eindeloos. Steden, straten, huisnummers en afritten dienen als inspiratie. De Bijbel, literatuur (Shakespeare, Wiliam S. Burroughs, Ayn Rand, Aldous Huxley en Sylvia Plath), merknamen van snoep of apparatuur, films, het komt allemaal voor en dat zijn niet de meest interessante verhalen wat mij betreft.

Of er moets iets meer verhaal achter zitten, zoals bij de bandnaam A Wilhelm Scream. Die komt uit een film en is vernoemd naar een geluidseffect dat wordt gebruikt als in een film iemand wordt geraakt of anderszin pijn lijdt en een schreeuw slaakt. Voor het eerst gebruikt in de film Distant Drums maar het geluid kreeg een naam toen ene Wilhelm in de film The Charge at Feather River in zijn been werd geschoten. Zoek het eens op Youtube op, steeds dezelfde schreeuw in verschillende films.

Verder worden namen stategisch gekozen zoals bij The Beau Brummels, zodat ze in de platenbakken direct achter The Beatles kwamen te staan. Ze werden gekozen voor de lol, zoals Gratis Bier (leuk om dat als organisator op je affiche te moeten zetten) of The 6ths (spreek dat eens soepel uit, zeker als hun albums nog Wasps’ Nests en Hyacinths and Thistles heten).

Er valt heel veel meer te vertellen, zoals dat Spandau Ballet vernoemd is naar het dansje dat je maakt als er kogels rond je voeten inslaan van een Spandau-machinegweer, dat Rowwen Hèze naar een controversiële dorpsfiguur Christaan Hesen uit het Limburgse America is vernoemd, dat de zanger van Nickelback bij de Starbucks met zijn prijzen van iets,95 dus steeds vijf cent (een nickel) terug moest geven, dat Lady Gaga haar naam dankt aan een autocorrect op iemands telefoontoestel en ga zo maar door.

Verder valt er best wat op het boek af te dingen hoor. Er wordt veelvuldig verwezen naar Wikipedia, wat niet de meest betrouwbare bron is. Het woord ‘zou’ staat er nogal eens in, zoals bij The Simple Minds;

“De term simple mind zou uit een nummer van David Bowie zijn getrokken, te weten The Jean Genie, een track die voorkomt op het album Aladin Sane.”

Dat klopt, maar of het echt de bandnaam verklaart is een tweede. Het boek is ook verre van volledig. Bettie Serveert, The Amazing Stroopwafels en De Dijk staan in het boek, Het Goede Doel, Doe Maar en Toontje Lager bijvoorbeeld niet. Er wordt soms in een verklaring een band aangehaald (Evanescence) die vervolgens zelf weer niet verklaard wordt. Laat u dat niet weerhouden om het boek toch door te lezen. Wellicht niet meteen van kaft tot kaft zoals ik, maar af en toe een stukje, dan mist u ook het verhaal van Coolio niet;

“De als Artis Leon Ivey Jr. In Compton, Californië geboren rapper Coolio kan uitstekend uit de voeten als het om West Coast, Hip-Hop, Gangsta Rap of G-Funk gaat. En dan te bedenken dat hij zijn bühnenaam dankt aan zijn eerste, nogal eiïge schreden op het muzikale pad: Artis betokkelde ooit de Spaanse gitaar, wat hem onder vrienden en kennissen de bijnaam Coolio Iglesias opleverde.”

The Game Of The Name is verkrijgbaar via www.thegameofthename.nl  of vraag ernaar bij uw lokale boekhandel.

Eerder verschenen op Quis leget haec?