Verhalen van een huttenvreter
[Recensie] Kev Reynolds is een van de bekendste huttenvreters. Al sinds 1978 schrijft de Brit wandelgidsen voor Cicerone, 28 in totaal. Wellicht daarom mocht hij van zijn uitgever The Mountain Hut Book maken. Zijn 29ste is een eulogie op de berghut en alles wat met de gebouwen, hun geschiedenis, het huttenleven en het huttenwandelen te maken heeft.
Ook paklijsten komen langs, do’s and don’ts in de slaapzaal, het karakter van de huttenwaarden, de rol van de bergsportverenigingen in de Alpen en daarbuiten, leuke anekdotes en dies meer. Reynolds is een begenadigd verteller en heeft een rijkdom aan kennis en persoonlijke verhalen met zijn lezers te delen. Dat maakt zijn Huttenboek tot een soort memoires, althans, voor een deel.
Want het boek heeft gebreken. Het gaat overal en nergens over. De persoonlijke vertelsels worden her en der verspreid tussen soms lang uitgesponnen, praktisch georiënteerde paragrafen. Voor zijn tien favoriete hutten beschrijft hij in detail de klassieke wandelroute ernaartoe, begeleid door gedetailleerde kaartjes. Prima, al mis ik dan weer de essentiële vermelding van het aantal hoogtemeters stijgen/dalen.
Daarna echter komen zijn tien favoriete meerdaagse tochten langs en de beschrijvingen hiervan zijn zo summier en de kaartjes zo klein dat je er als wandelaar niets aan hebt. Bij elke huttentochtbeschrijving wordt gelukkig de betreffende, klassieke Ciceronegids genoemd waar je wel de goede informatie zult vinden. Het geeft wel een beetje het gevoel dat dit een boek is dat andere boekjes moet doen verkopen.
Is het een handige gids voor onderweg? Nee dus. Daarvoor is het formaat van het boek niet compact genoeg en voldoen de beschrijvingen niet, met uitzondering van de genoemde dagtochten. Maar het is ook geen koffietafelboek, daarvoor is het weer te klein en zijn te veel foto’s van ondermaatse kwaliteit. Niet zelden gaat het om scans van oude, verkleurde dia’s uit Reynolds’ archief. Dat zorgt niet alleen voor blauwige plaatjes, je weet ook nooit zeker of een hut nog is zoals hij op de foto staat. De foto’s van zijn favoriet bijvoorbeeld, de schitterend gelegen Cabane d’Arpitettaz boven Zinal, moeten minstens vier jaar oud zijn (en aan de scans te zien vermoed ik nog veel ouder), want de recente aanbouw is er nog niet op te zien. Als je wilt dat de hedendaagse wandelconsument je boek koopt, wil het oog ook wat. De uitgever had in dit geval meer op zijn strepen mogen staan.
—
Eerder verschenen in Bergen Magazine
