"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Tijger

Zaterdag, 14 september, 2019

Geschreven door: Jan Jutte
Artikel door: Jaap Friso

Tijger moet weer tijger kunnen zijn

[Recensie] De tekening waarop Josefien de tijger ontmoet is bijzonder. Ze houdt haar handen langs haar lichaam op een manier die verraadt dat ze angstig is. Dat spreekt ook uit haar blik. Maar de tijger geeft haar kopjes en heeft overduidelijk niets kwaads in de zin. ‘Hij snuffelde luid, als een verkouden man.’ Logisch dus dat Josefien hem op de volgende prent door zijn vacht kroelt en hij begint te snorren.

In Tijger van Jan Jutte vinden de twee elkaar in een besneeuwd bos. “Wat moest die tijger daar alleen, zo buiten in de sneeuw?” Josefien neemt hem mee naar huis en is al snel aan haar nieuwe huisgenoot gewend. Dat geldt wat minder voor haar buurtgenoten die de schrik om het hart slaat, maar na een tijdje ook niet meer opkijken van een tijger in het straatbeeld.

De veel bekroonde Jan Jutte komt eindelijk weer eens met een zelfstandig prentenboek waarin hij de ruimte krijgt en neemt. Op groot formaat vertelt hij een verhaal over de vriendschap tussen mens en dier, ergens thuis horen en afscheid nemen.

Want hoezeer de twee ook op elkaar zijn ingespeeld en aan elkaar gehecht raken; een tijger hoort niet in de stad, hij moet weer tijger kunnen zijn. Dus koopt Josefien een enkeltje voor Tijger en een retour voor zichzelf en brengt ze haar vriend naar het oerwoud, de plek waar hij hoort. En Josefien vindt vrij snel een oplossing voor de leegte in haar huis.

Boekenkrant

Een prachtig slot van een warm voorleesverhaal waarin Jutte verstilling afwisselt met uitbundigheid. Ontroerende kleine tafereeltjes;  en dan weer spatten de kleuren van de pagina’s af en is er van alles te zien.

Eerder verschenen op Jaapleest

Boeken van deze Auteur:

Maximiliaan Modderman geeft een feestje

Maximiliaan Modderman geeft een feestje

Dat boek met die bananen

Maximiliaan Modderman geeft een feestje