Smaakt blijkt toch weer erg subjectief te zijn…
[Recensie] Kan iemand tegen zijn wil gehypnotiseerd worden en in een trance belanden? Kan iemand tegen zijn zin gemanipuleerd worden om gruwelijke daden te plegen terwijl hij wel bewust is van het foute ervan? Dit interessante vraagstuk staat centraal in de debuutthriller van de Britse filosoof Adam Southward. In Engeland worden enkele gerenommeerde wetenschappers vermoord en de dader lijkt de hand aan zichzelf te hebben geslagen op de plaats delict. Getuigen genoeg en toch wordt de Roemeen Victor Lazar door de politie in hechtenis genomen, omdat hij ziek gevonden wordt op de plaats delict. Vreemder wordt de zaak als zijn behandelende gevangenis-psycholoog zelfmoord pleegt. Als ook twee gewetenloze gevangenen kort na een gesprek met Victor zonder enige directe aanleiding zelfmoord plegen, wordt de hulp van Dr. Alex Madison ingeroepen.
Alex heeft na een ongelukkige gebeurtenis zijn functie als klinisch psycholoog bij het OM neergelegd en een goedlopende praktijk geopend waar hij beroemdheden behandelt. Zoals elke goede ‘held’ het betaamt, heeft ook Alex zijn eigen shit te verwerken. Ondanks zijn oppervlakkigheden en zelfdestructieve handelingen is Alex niet eens zo een slechte hoofdpersoon. Zou ik door hem behandeld willen worden? Nee, hij lijkt meer met zichzelf bezig te zijn. Maar je hoopt wel dat hij het einde van het boek in één stuk haalt. Eigenlijk kon Victor meer rekenen op mijn sympathie tot een bepaald punt. Southward beschrijft het boek vanuit drie personen en wisselt regelmatig af tussen het heden in Engeland en het verleden in het Roemenië van dictator Nicolae Ceauşescu. De iets ouderen onder ons zullen zich misschien wel nog de vreselijke televisiebeelden herinneren van 1989: de revolutie, het afzetten van de president en de arme weeskinderen in zeer erbarmelijke omstandigheden in tehuizen.
Victor heeft hele nare dingen ervaren in het weeshuis. Tijdens het lezen van Trance voelde ik veel verdriet voor de kinderen en walging voor de onmenselijke wetenschappers en het personeel van het weeshuis. Een andere vraag die het boek oproept is, of alles geoorloofd is in naam van de wetenschap. Wat voor mij de meest interessante vraag was, was in hoeverre het recht in eigen handen nemen ‘poetic justice’ is en wanneer het niet meer te rechtvaardigen valt.
Ik zou Trance zeker aanraden voor de filosofische waarde. Het boek is goed geschreven voor een debuut, maar Southward probeert veel gebeurtenissen in te weinig tijd te proppen. Hij gaat niet dieper in op bepaalde zaken en dat roept weer meer vragen op. Vooral de climaxscène wordt heel warrig beschreven en je weet als lezer niet meer wat er gebeurt. De laatste paar hoofdstukken lijken niet bij de rest van het boek te horen. Ik vond het einde erg gehaast en verwarrend geschreven. Daardoor eindigt het lezen van een best wel aardig geschreven boek erg onbevredigend.
Southward laat wel ruimte over voor een vervolgverhaal. Spiekend op internet zie ik dat hij vorig jaar twee boeken heeft geschreven. Trance dat in de zomer verscheen en Pain in november. Wanneer dit laatste boek wordt vertaald, kan ik helaas niet terugvinden op de website van de uitgeverij of van Southward. Maar ik wil dát boek wel lezen in de hoop dat ik dít verhaal goed kan afsluiten.
Trance krijgt van mij 3 van de 5 sterren. Ik sluit dit boek toch een beetje wrokkig dicht. Blijkbaar ben ik niet de enige die toch iets teleurgesteld is. Het internet staat vol negatieve recensies. Het gekke is dat het boek mensen verdeelt: er worden zowel 1-en als 5-en uitgedeeld. Smaakt blijkt toch weer erg subjectief te zijn…
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
