Moord, na moord, na moord
[Recensie] Wanneer in een van de beruchtste wijken van Atlanta een gruwelijke moord wordt gepleegd op een prostituee, wordt speciaal agent Will Trent van het Georgia Bureau ingeschakeld om op onderzoek uit te gaan. Hij krijgt hulp van rechercheur Michael Ormwood, een arrogante en driftige veteraan, en diens oude geliefde Angie Polaski. De schokkende misdaad blijkt er één uit een reeks. Op dezelfde dag dat er in Michaels achtertuin een nieuw lijk wordt gevonden, duikt ex-gedetineerde John Shelley op, die na twintig jaar gevangenschap wegens moord en verkrachting op vrije voeten is gekomen. Plotseling lijkt de sleutel tot de mysterieuze zaak dichterbij dan gedacht…
Mijn eerste kennismaking met Karin Slaughter. Ze heeft een flink voorwoord geschreven waarin ze vertelt over Will Trent en het totstandkomen van dit personage. Ook vertelt ze over personages uit de eerdere Grant County serie en waarom ze met deze serie is gestopt. Daarna vertelt ze nog een stukje over dit boek. Een leuk extraatje omdat je het gevoel krijgt dat je even achter de schermen mag gluren, in het brein van Karin Slaughter en hoe zij deze personages vormt.
Toen ik aan het verhaal begon moest ik wel even wennen aan haar schrijfstijl. Na het eerste hoofdstuk was ik bang dat het een worsteling zou worden om door dit dikke boek heen te komen. Er worden expliciete omschrijvingen gegeven van bijvoorbeeld slachtoffers en hoe zij zijn aangetroffen. Ook is het taalgebruik soms erg grof. De omschrijvingen kan ik wel begrijpen, het helpt je nog meer in het verhaal te komen omdat je het zo voor je ziet. Het grove taalgebruik vind ik zelf niet zo nodig. Daarnaast vond ik het ook geen meerwaarde hebben voor het verhaal. Gelukkig kwam het uiteindelijk minder voor dan ik gevreesd had.
Door het boek lees je af en toe een stukje over een moordzaak uit 1985. Verder begint het boek bij Michael Ormwood, een agent die bij een gruwelijke moord op een prostituee wordt geroepen. Omdat deze moord overeenkomsten vertoont met eerdere zaken komt Will Trent in beeld. Ik als lezer vond hem, na het lezen van zijn beschrijving, een apart figuur. Ik heb me zelfs af zitten vragen hoe het kon dat hij de hoofdfiguur is in deze serie boeken. Gelukkig is dit helemaal goed gekomen. Naarmate het verhaal vordert leer je Will steeds een beetje beter kennen en blijkt hij een interessant (mede dankzij zijn achtergrond) en fijn personage te zijn.
Na zes hoofdstukken leer je John Shellley kennen. Tot op dat moment weet je nog niks van hem waardoor ik het in het begin lastig vond om zijn verhaal te volgen. Het voelde wat langdradig en saai en ik zat te wachten tot het boek weer verder zou gaan over de zaak vanuit Michael Ormwood en Will Trent. Dit liet nog wel even op zich wachten. Hoewel er in deze hoofdstukken over John Shelley wat spanning mist, leer je dit personage wel goed kennen. Hoe verder je komt in het verhaal, hoe meer je het snapt en hoe beter het boek wordt.
John Shelley is als zestienjarige veroordeeld voor de brute moord op Mary Alice, de moordzaak uit 1985 waar we af en toe over lezen. Hij heeft 20 jaar in de gevangenis gezeten en is nu voorwaardelijk vrij. Wat ik mooi gedaan vind van Slaughter is dat je leest waarvoor John Shelley veroordeeld is, maar je toch met hem meeleeft en een zwak voor hem krijgt. Waarschijnlijk omdat hij niet over komt als een psychopaat maar eerder als een vriendelijke maar beschadigde man.
Hoe verder je in het boek komt, hoe meer puzzelstukjes er op hun plaats vallen. Kleine details die je eerder in het boek las, belangrijk of onbelangrijk, zie je soms pas echt later in het verhaal (de welbekende Aha-erlebnis). Erg knap en leuk voor de lezer hoe Slaughter deze details in een boek kan verwerken, ik hoop dit in haar andere boeken ook terug te gaan zien!
Hoe verder je richting het einde van het boek gaat, hoe meer eindjes er aan elkaar worden geknoopt. Dit zorgt ervoor dat je het boek na de climax tevreden aan de kant legt. Het verhaal is mooi afgerond en doordat je aan de hand wordt meegenomen in de oplossing van dit verhaal, heb je niet het gevoel dat het einde afgeraffeld wordt.
Dat je halverwege het boek al weet wie de dader is, wordt op deze manier wel goedgemaakt. Dit vind ik soms namelijk storend omdat het spanning weg kan nemen uit het verhaal. Slaughter is er echter in geslaagd om de spanning te behouden. Het verhaal blijft zich ontvouwen waardoor het weten wie de dader is een onderdeel is van de ontrafeling in plaats van een te vroege climax. Je blijft hopen dat de rest het ook gaat zien. Je zou in het boek willen kruipen om John te vertellen wat hij moet doen of om Will te wijzen op belangrijke punten. Dit boek heeft me steeds verder ingepakt en smaakt naar meer. Op naar Will Trent 2!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
