Een prachtgezin
Daar moest ik aan denken bij het lezen van Troep, het debuut van Ilse Bos. De ‘troep’, dat zijn dertien kinderen die zelfstandig op woonboot de Blauwtje wonen, terwijl hun (pleeg)moeder Taatje de wereld afreist op zoek naar haar geliefde. Ze weten zich uitstekend te redden – ieder kind heeft zo zijn eigen kwaliteiten, van koken tot praten met kleine beestjes – maar voelen continu de hete adem in de nek van de schooldirecteur en vooral van mevrouw Wijfjes van Het Zorgbureau. Ze dreigt dat als er nu weer geen ouder op het tienminutengesprek komt, ze overgaat tot Onaangekondigd Huisbezoek. Bos’ humoristische beschrijving van de kracht en eigenheid van kinderen versus de overgereglementeerde wereld van volwassenen roept reminiscenties op aan Pluk van de Petteflet en dus Pippi Langkous. Net als bij Schmidt en Lindgren zijn ook bij Bos kinderen betere versies van volwassenen; de enige volwassenen die wel serieus te nemen zijn, zijn de onaangepaste exemplaren zoals Taatje en Maarten (de man die komt aanlopen bij de woonboot en wel voor vader wil spelen tijdens het tienminutengesprek). En net als Pluk en Otje sluiten de kinderen een verbond met dieren. Nou ja, dieren… Bos bedacht een fraaie nieuwe soort, de Onbedoelden. Ze vertonen zich in diverse vormen, van pissenbed of rat tot zwerver of skater, en zijn alleen zichtbaar voor wie ze wil zien. Troep zit vol humoristische vondsten, laat zich levendig voorlezen en biedt bovendien een heus avontuur, waarin het voor dit Prachtgezin uiteindelijk eind goed, al goed is, zij het niet op de geijkte burgerlijke manier. Je mag het gerust een droomdebuut, pardon Prachtboek noemen.
—
Eerder verschenen in Didactief
