Amerikaanse en Engelste popmuziek
[Recensie] In Troubadour in de woestijn verkent Wouter Bulckaert leven en werk van J.J. Cale, en dat doet hij al even ontspannen als de meester gitaar speelt. Terloops schetst hij de carrière van de eigenwijze gitarist die opgroeide in de western swing en jazz, maar die pas echt wist wat hij wilde toen de rock-’n-roll opkwam. Hij hoefde geen flamboyante voorman te zijn of een ster te worden: het draaide bij Cale vooral om de gitaar, om liedjes, en om het opnameproces. Dat beschrijft Bulckaert, terecht, uitgebreid en inzichtelijk. Het is passend dat zijn grootste succes werd geboekt door iemand anders: Eric Claptons versies van After Midnight en Cocaine zorgden een leven lang voor stabiel inkomen. Sympathieke figuur, sympathiek neergezet door Bulckaert (en ook door illustrator Edward Hall).
Paul Simon. De biografie. Simon had helaas wel een beetje gelijk: hij maakt muziek, en doet dat zo compromisloos dat hij vaak mensen van zich vervreemdt: Art Garfunkel natuurlijk, zijn eerste twee echtgenotes, Zuid-Afrikaanse activisten, het Broadwaypubliek, maar veel conflict valt er niet te bekennen. Toch is boek de moeite waard: Simon vertelt uitgebreid over het maken en opnemen van zijn muziek. En daar gaat het toch om.
Dat Lily Allen met haar ruim 30 jaar eigenlijk te jong is voor een autobiografie, vindt ze zelf ook. Toch wilde ze haar verhaal vertellen – en terecht. Het ongebruikelijke carrièreverloop (via MySpace, en níet dankzij haar vader, zelfs al was hij een prominente figuur in de business) beslaat nog niet de helft van het verhaal. — Eerder verschenen in Heaven
