Het boek is feitelijk en geschiedkundig van aard
[Recensie] Rory Stewart werd in 1973 geboren, in Hong Kong, als zoon van een Britse diplomaat. Hij studeerde filosofie, politicologie en geschiedenis aan de Universiteit van Oxford. Nadat hij hier afstudeerde, ging hij in dienst bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
In 2000 startte hij een wandeltocht die hem via Iran, Pakistan, India en Nepal uiteindelijk in Afghanistan bracht. In 2002 begon hij aan het laatste deel van deze monsterachtige voettocht van 10000 kilometer. Het laatste deel liep van Herat in het westen van Afghanistan, naar Kabul in het oosten van dit land.
Afghanistan heeft op dat moment al geleden onder een hele serie staatsgrepen, een invasie vanuit Rusland, burgeroorlogen die uiteindelijk tot de opkomst van de taliban, een groep extremistische moslims, hebben geleid. Korte tijd na de aanslagen van 11 september 2001 begon de jacht van de Verenigde Staten op Osama bin Laden. Onterecht vond deze zoektocht plaats binnen Afghaans grondgebied en heeft die uiteindelijk geleid tot het afzetten van de regering en het verdwijnen van het taliban-regime.
In dit door strijd en geweld vrijwel totaal vernielde en ontwrichte land, start de wandeling van Rory Stewart. Het grootste deel van zijn gelopen tienduizend kilometer liep hij alleen. Door een hoge mate van onveiligheid krijgt Rory in Afghanistan een team begeleiders toegewezen. Niet omdat ze vrezen voor het leven van Rory maar meer omdat ze vrezen dat hij een Brits spion is.
De reis is geen reis zoals je die in de Lonely Planet reisgidsen leest. Hier maakt de BBC eveneens geen natuurfilm van. Het is een in geografische stappen (tussenstations) verdeelde barre tocht vol ziekte, onveilige situaties, ontberingen qua weersomstandigheden en wilde dieren. De gastvrijheid is wisselend en grillig. Soms zelfs vijandig.
Een land dat, na complete verwoesting en ontreddering onder de diverse bevolking, probeert te overleven. Waar internationale hulp slechts moeizaam voet aan de grond krijgt.
De interesse van Rory Stewart voor het Midden-Oosten was dermate groot dat hij een non-profitorganisatie oprichtte die zich volledig inzet voor de wederopbouw, het welzijn en het culturele herstel van Afghanistan.
Een land dat al decennia verscheurd werd door oorlog werd zijn thuisbasis. Hij ging zelfs een aantal jaren wonen in Kabul.
Nadien is hij teruggekeerd naar Engeland waar hij tussen 2010 en 2019 zitting nam in het Britse Lagerhuis in de kabinetsperiode van Cameron en May. Stewarts standpunten over de op handen zijnde Brexit, weken dermate af van die van opvolger Boris Johnson dat hij heeft besloten de Conservatieve Partij te verlaten.
Rory Stewart doceert tegenwoordig politiek en internationale betrekkingen aan de Universiteit van Yale.
Het boek is feitelijk en geschiedkundig van aard. Weinig ruimte voor anekdotes waardoor Tussenstations meer een boek is voor mensen die interesse hebben in de historie, het politieke klimaat en de bewoners van Afghanistan dan een verhaal over de avonturen die deze auteur heeft beleefd tijdens zijn trip. Dit komt wel aan bod maar is ondergeschikt aan alle feitelijke kennis van vroeger en nu. Dat was een verrassing voor mij en zegt niets over de kwaliteit.
A man with a mission. A man with a story. A man with love and passion for Afghanistan.
Hear! Hear! Of beter gezegd: Read! Read!
Het boek verscheen voor het eerst in 2007 en beleeft in zijn zesde druk naast een mooie omslag ook in zwart-wit afgedrukte geografische kaarten van het gebied. Het land staat niet op mijn verlanglijstje van nog te bezoeken landen. Wel heb ik veel over dit land door dit boek opgestoken. Deze volstrekt andere kijk op Afghanistan, levert vier sterren op.
Persoonlijke songtekst:
‘I would tell you about the things they put me through
The pain I’ve been subjected to
But the Lord himself would blush
The countless feasts laid at my feet
Forbidden fruits for me to eat
But I think your pulse would start to rush
Now I’m not looking for absolution
Forgiveness for the things I do
But before you come to any conclusions
Try walking in my shoes
Try walking in my shoes’
(Depeche Mode – Walking in my shoes)
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
