Een meeslepend verhaal over kleine helden
[Recensie] Viktor en zijn tweelingzus Nadja zijn twaalf jaar als Hitler de oorlog verklaart aan de Sovjet-Unie. Beide kinderen hebben enkele schriftjes die ze gebruiken om naar elkaar te schrijven. Nadja schrijft met blauw, Viktor met rood. Hetgeen ze schrijven toont aan hoe zij de oorlog hebben beleefd als jonge tieners. En overleefd. De honger, de koude,… Harde ontberingen, maar gelukkig was er ook hoop en vriendschap.
Met Twee fonkelrode sterren in de blinkend witte sneeuw heeft Davide Morosinotto een aangrijpend verhaal neergezet over twee dappere kinderen in een nietsontziende oorlog.
Wanneer je het boek doorbladert, valt de ongewone maar prachtige indeling je direct op. Het is allesbehalve een standaard boek. De tekst is afwisselend in het rood en blauw geschreven, met tussendoor de nodige foto’s, tekeningen, krantenartikelen,… Deze wisselwerking tussen Viktor (rood) en Nadja (blauw) is door de verschillende kleuren zeer duidelijk en creëert ondanks de dagboekstructuur toch een soort van dialoog. Daarbovenop is er nog de inmenging van kolonel Smirnov, die er een soort geheim staatsdocument van maakt met een eigen interpretatie van hetgeen de tweeling heeft meegemaakt. Via extra notities in de kantlijn krijgen we een idee van welke misdaden de kolonel hen beschuldigt.
Het verhaal begint met een korte inleiding van Viktor, onderbroken door Nadja. Een soort voorbode naar het verhaal dat ze beiden willen vertellen. Tijdens het lezen volgen we deze jonge tweeling van twaalf jaar. Ze leefden samen met hun ouders in Leningrad, tot de Duitsers binnenvielen in Rusland. Om hen te redden worden Viktor en Nadja op een trein gezet, maar ze geraakten elkaar daar kwijt. Ver van elkaar verwijderd proberen ze te overleven, en elkaar terug te vinden. Hun belevenissen schrijven ze op in schriftjes, als een soort dagboek.
Als lezer word je al direct geprikkeld door de waarschuwing aan het begin van het boek. Hetgeen is neergeschreven wordt namelijk gezien als staatsgevaarlijk, en mag je alleen lezen met de juiste autorisatie. Zulke woorden zijn natuurlijk net een aanmoediging om snel verder te lezen, het zorgt voor een mysterieuze sfeer en de nodige nieuwsgierigheid. Daarnaast voelt het gewoon ook heel spannend aan, en zit de sfeer ook direct goed. Door de vele belevenissen is er een quasi continue spanningsboog in de verhaallijn te vinden, ondanks dat het toch wel een lijvig boek is.
Het is vaak gruwelijk als je leest over wat de tweeling heeft moeten doorstaan tijdens de oorlog. Zo ver van elkaar op zo’n jonge leeftijd worden geconfronteerd met de dood, hongersnood, ijzige kou, zwaargewonden, … Het is een fictief verhaal, maar het komt zeer geloofwaardig over. Alsof het echt gebeurd is. Het geeft in elk geval een duidelijk beeld van hoe het tijdens WOII in de Sovjet-Unie moet zijn geweest. Daarnaast worden er een aantal zaken/vragen verklaard en uitgelegd achteraan het boek, wat het nog realistischer maakt. De auteur zelf noemt het verhaal dan ook een historische roman. Op het niveau van +12-jarigen. En je moet tegen de nodige gruwelijke beschrijvingen kunnen.
Davide Morosinotto heeft een erg aangename en begrijpelijke schrijfstijl, die vlot toegankelijk is voor lezers vanaf 12 of 13 jaar. Hij slaagt er ook in om de vele gebeurtenissen, zowel de ontroerende als gruwelijke, filmisch weer te geven. Zo kun je je gemakkelijker inleven in de personages. Die laatsten zijn grondig uitgewerkt, met elk hun eigen karakter, en evolueren ook gedurende het verhaal. Vooral hun doorzettingsvermogen is indrukwekkend. Wat het vertelperspectief betreft, lees je als het ware een dagboek, vanuit zowel Viktor als Nadja gezien. Dit wordt echter aangevuld met een soort verteller, een buitenstaander die zijn mening via toegevoegde notities aan ons overbrengt. Iets dat in het begin wel wennen is, en waarvan ik mij geruime tijd de meerwaarde van heb afgevraagd.
Ik vond Twee fonkelrode sterren in de blinkend witte sneeuw een heel bijzonder boek, zowel qua lay-out als verhaallijn. Het heeft mij ontroerd, en het verhaal bleef me nadien nog zeer lang bij. Vooral de plot vond ik uitstekend in elkaar zitten, ik zat de hele tijd op het puntje van mijn stoel om te weten hoe het verder ging gaan met Viktor en Nadja. Ik had in eerste instantie wel wat twijfels over de functie van kolonel Smirnov, maar uiteindelijk kon ik dit wel waarderen, en dan vooral het zeer verrassende einde. Ik vind Twee fonkelrode sterren in de blinkend witte sneeuw een absolute aanrader, waarbij het een kant laat zien van WOII die eigenlijk maar weinig voorbijkomt. Daarom geef ik dit boek 4,5 sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
