Dit boek zorgt ervoor dat je in een zorgeloze vakantiesfeer komt
[Recensie] R.C. Sherriff (1896 – 1975) was een Britse auteur, zijn meest bekende werk is het toneelstuk Journey’s End. Twee weken weg dateert uit 1931 en is geïnspireerd door zijn eigen herinneringen aan de vakanties aan zee van weleer.
Het gezin Stevens (vader Ernest, moeder Flossie en de kinderen Dick, Mary en Ernie) gaan elk jaar twee weken naar Bognor Regis, een badplaats. Ze verblijven dan in pension Zeezicht. Na de huwelijksreis van Ernest en Flossie is het een jaarlijks terugkerend ritueel geworden in september. Het boek beschrijft de voorbereidingen (en daarmee ook de voorpret) op de vakantie én de twee weken aan zee. Ernest maakt altijd een heel plan van aanpak om de vakantie te laten slagen. Elk gezinslid heeft zo zijn eigen taken die nauwgezet worden uitgevoerd.
Ze vertrekken op zaterdag met de trein en alleen al het reizen met de trein is een heel avontuur! Veilig komen ze aan in Bognor, een feest van herkenning voor ze. Doordat Dick en Mary al werken kunnen zij ook een steentje bijdragen aan de financiën. De familie Stevens kan zich daardoor een wat groter strandhuisje permitteren op het strand, heerlijk vinden ze dat.
Twee weken weg is een lieve roman, er gebeuren geen indrukwekkende dingen maar juist de beschrijving van het kleine genieten, de terugkerende rituelen, de liefdevolle manier waarop de gezinsleden met elkaar omgaan, zorgt ervoor dat je in een zorgeloze vakantiesfeer komt. Het is bijna niet voor te stellen dat deze roman negentig(!) jaar geleden voor het eerst is uitgekomen. Ook toen al lagen de mensen kop aan kont op het strand. Zandkastelen bouwen, zwemmen, zonnebaden, flaneren, balspelletjes, het is allemaal nog actueel.
Mooi ook hoe de auteur ons meeneemt in de personages. Ernest die vijftig weken in het jaar in een saai en stoffig kantoor doorbrengt, zonder uitdaging. In deze twee weken vakantie moet hij genoeg energie opladen om er weer een jaar tegen aan te kunnen. Flossie die diep in haar hart bang is van de zee en veel liever thuis zou blijven, zet haar vrolijke masker op, voor haar gezin doet ze net alsof ze reusachtig geniet. Dick en Mary die al bijna volwassen zijn en misschien wel voor de laatste keer mee op gezinsvakantie gaan. Ze staan op een grens, kijken met veel nostalgie op hun jeugd terug, maar zijn aan de andere kant ook verlangend naar de toekomst, naar veranderingen. En Ernie? Die bouwt gewoon een zandkasteel en speelt met zijn schip, hij heeft nog jaren van vakantiepret voor de boeg.
Twee weken weg was een blinddate met een boek voor mij. Vanaf nu (de vakantiemaanden uitgezonderd) zal ik elke maand verrast worden door zo’n onverwacht boek, prima om uit mijn comfortzone te komen en zeldzame pareltjes te ontdekken. Dit was er zo één! Vier sterren voor een boek dat bijna een eeuw oud is.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
