Sleur is zo gek nog niet
Bij deze beloof ik, Vince-de-prins, plechtig om Eva Wiarda te trouwen als we allebei 30 en nog single zijn.’ Precies op tijd ontdekt Eva in haar herinneringenkoffer het briefje met die woorden. Ze is 29, het kan nog, zou hij inderdaad nog steeds willen? In dezelfde koffer zit een top tien van eigenschappen van de ideale man, lang geleden opgesteld op het schoolplein. Spannend (2), avontuurlijk (4), onafhankelijk (6), dierlijk sexy (10) – Vince is het allemaal. Er is alleen één probleem: Eva is niet meer single. Ze woont samen met Jochem, die de tafel dekt met tafelkleed als hij gaat ontbijten en zijn beleg uitstalt op een carrousel. Bovendien is Eva zwanger van hem.
Aan de damesglossy waar ze voor werkt heeft Eva beloofd een column over haar zwangerschap te schrijven. Al gauw worden haar bijdragen steeds zoetsappiger en kunstmatiger. Ze wil niet laten merken dat ze twijfelt aan Jochem, hem verwijten maakt, dreigt hem te verlaten. Het hangt haar de keel uit dat hij altijd maar toegewijd aan de kinderkamer knutselt: ‘“We zouden een vrolijk en spannend leven leiden. Avontuurlijk. Niet zo braaf, dat was niet mijn bedoeling.”’ Ze besluit dat Vince, met wie ze stiekem weer afspraakjes maakt, veel beter bij haar past. Destijds kon hij dan wel niet trouw blijven, maar daar is hij vast allang overheen gegroeid.
De moraal van Twijfelgeval Eva, de eerste volwassenenroman van kinderboekenschrijfster Nanda Roep, laat zich licht raden: Eva komt van een koude kermis thuis en moet haar top tien bijstellen. Iemand als Jochem ( vertrouwd (2), zorgzaam (3), begripvol (7)), daar heb je als jonge moeder toch meer aan. Een weinig avontuurlijke ontknoping, maar dat geeft niet, want je leest een boek als dit om lekker kopje onder te gaan in alle twijfels en emoties. Toch is zo’n besluiteloos typje niet per definitie een leuke hoofdpersoon: ze moet wel een beetje persoonlijkheid hebben. Bridget Jones is grappig omdat ze uiteindelijk niet echt zielig is, maar een sterke, charmante vrouw. Jammer genoeg is Eva dat niet. Haar onzekerheid in de liefde is eigenlijk het enige wat in haar omgaat. Goed, we lezen wat over haar baan en haar lastige moeder, maar die en andere onderdelen van haar leven laat ze maar een beetje gebeuren. Ze kan immers nooit beslissen. Er komt dan ook pas beweging in het verhaal wanneer Jochem de knoop doorhakt en Eva het huis uit gooit. Vanaf dat moment, en zeker wanneer Vince geen spatje veranderd blijkt te zijn, zit je net als zij hoofdstukken lang wanhopig te wachten tot Jochem zich bedenkt. En natuurlijk doet hij dat, maar wel pas helemaal op het eind.
De personages om Eva heen zijn net zo min complete personen. Bij een luchtige roman als dit hoeven de bijfiguren niet extreem veel diepgang te hebben, als ze maar herkenbaar zijn als unieke individuen. Hoe gekker, hoe beter. Roep doet juist het tegenovergestelde: stoere Vince, hysterische moeder Angela, beste vriendin Linda met haar studentenbestaan, het zijn allemaal eendimensionale typetjes. Ze doen niets onverwachts, ze blijken in niets een echt mens te zijn. Alleen Jochem heeft iets extra’s met die malle carrousel van hem. Bovendien is hij de enige die over een sterke eigen wil en mening beschikt. Toch zonde dat die moeten zwichten voor de goede afloop.
Eerder schreef Roep over het tienermeisje Tanja, wier belevenissen gebundeld zijn in Tanja’s Superbrugklasjaar. In een lange serie aan elkaar geregen dagen en weken doet dat boek heerlijk traag verslag van een schooljaar, dat een jonge lezeres kan meebeleven alsof het haar eigen leven was. De gebeurtenissen hebben bijna geen samenhang, maar toch blijven ze interessant, want in dat ene jaar leert de dertienjarige Tanja wat Eva nog altijd niet kan: zelfstandig besluiten nemen, haar eigen problemen oplossen, bewust bezig zijn met wat ze echt wil. Twijfelgeval Eva mag dan een boek zijn voor volwassenen, Roeps brugklassers zijn geestelijk een stuk volgroeider. Misschien de volgende keer een verhaal over een jong meisje, maar dan met structuur en diepgang? Ik houd me aanbevolen.
