Het boek staat vol met mooie uitspraken
[Recensie] Wanneer Roscoe Mulder plotseling overlijdt, is de wereld in rep en roer. Een veelbelovend acteur, muzikant en schrijver is uit het leven weggerukt. Zijn broer Rafael en vriendin Livia proberen samen de klap te verwerken. Beiden houden een dagboek bij. Hierin halen ze herinneringen op, delen ze hun verdriet en de mooie momenten die ze met Roscoe hebben beleefd. Ook krijgt de lezer mee hoe de rest van de wereld omgaat met het verlies. Er worden postzakken vol brieven bezorgd bij de moeder van Roscoe. Een deel van deze brieven wordt gedeeld.
In het begin wist het verhaal mij niet echt te pakken, ik kwam er niet lekker in. Het was langdradig, de hoofdstukken waren lang en ik verloor steeds mijn concentratie. Er werd lang doorgegaan op één onderwerp of gebeurtenis waardoor het tempo voor mij te laag was. De schrijfstijl vond ik om deze reden niet zo prettig. Ik miste een bepaalde ‘vlotheid’. De zinnen waren vaak net te lang of beschrijvingen te uitvoerig. Pas na ongeveer 150 pagina’s zat ik er goed in en las het beter. Er kwamen vanaf toen ook meer dialogen voor. Dat leest een stuk sneller en lekkerder dan hele lappen tekst.
De manier van vertellen is bijzonder en origineel. Als lezer krijg je een heel duidelijk inkijkje in het rouwproces van beide personages. Doordat het wordt verteld door Rafael en Livia is het heel persoonlijk en kwetsbaar. Het laat heel goed zien dat iedereen op een andere en eigen manier rouwt, terwijl de aanleiding van het verdriet hetzelfde is, het gaat immers over dezelfde persoon. De ontwikkeling die Rafael en Livia doormaken is echter niet zo duidelijk naar voren gekomen. Het is meer een verhaal over hoe zij met het verdriet omgaan en over hoe erg zij Roscoe missen. Ik had graag willen lezen over hoe zij hun geluk hebben teruggevonden. Uit de epiloog blijkt namelijk wel dat zij uiteindelijk weer kunnen lachen, maar de weg hiernaartoe heb ik gemist.
De brieven van de fans (en van mensen die niet bepaald fan zijn) zorgen wel voor een complete ‘ervaring’. Op deze manier werd een goed beeld gecreëerd van de impact die de dood van Roscoe had. Het boek staat vol met mooie uitspraken die je eigenlijk op een tegeltje aan de muur zou willen hangen.
‘Als je mislukkingen spaart, kun je niet falen.’ Dit laat zien dat er daadwerkelijk over is nagedacht en dat het niet een paar woorden zijn die door de zussen Van Gastel op papier zijn gezet. Zij hebben hier met hart en ziel aan gewerkt en als lezer voel je dat.
Vaarwel Roscoe heeft me aan het denken gezet. Hoe zou ik zijn als mij dit zou overkomen? Vertel ik de mensen om mij heen wel vaak genoeg dat ik van ze houd? Ik kan mij het verdriet van Livia heel goed voorstellen en het heeft me ook echt geraakt. Hoe moet je verder als je iemand van wie je zoveel houdt, verliest? Dit boek krijgt van mij drie sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
