Alsof de topauteur zich liet inspireren door de zeven dwergen
[Recensie] Twee vrouwen in de buurt van de kliffen worden aangerand maar weten te ontsnappen. Het is duidelijk dat er sprake is van een sadist die het op kwetsbare vrouwen heeft gemunt. Wanneer de dader een derde vrouw belaagt moet ze dat met de dood bekopen. Maar niet voordat ze zich van haar kleding heeft moeten ontdoen én haar moeder moest bellen. Op die manier was degene live getuige van de moord op haar dochter.
Hoofdpersoon in Vaderskind is de tienjarige Ruby, die met haar ouders pal aan de kust van Devon woont. Het dorpje waar ze wonen, Limeburn, wordt door de opkomende zee bedreigd en verdwijnt stilletjes aan in het water.
Ruby is idolaat van pony’s en haar vader. Ze delen de liefde voor cowboys en het bij elkaar zijn. Sinds haar vader zijn baan is verloren, staat het huwelijk onder druk en Ruby krijgt meer mee dan goed voor haar is. Haar moeder doet alles wat in haar macht ligt om als kostwinner het hoofd boven water te houden, waardoor ze veel van huis is.
Moeder gaat anders kijken
Wanneer de mannen van het dorp op jacht te gaan naar de dader, neemt vader Ruby mee op de zoektocht. Ze hoopt dat het aanzien van haar vader toeneemt en dat moeder anders naar hem zal kijken.
Gezegd moet worden dat de boeken van Bauer origineel en spannend zijn, ze kenmerken zich door authentieke personages. Maar over Vaderskind valt niet iets enthousiasts te melden. Het komt niet vaak voor dat er zó vaak tegenstrijdigheden in een verhaal zitten. Het begint al met een gevoelsmatige ongeloofwaardigheid van Ruby. Een tienjarige kan wijs zijn, zelfs heel volwassen als het opgroeit tussen louter volwassenen, maar ik had moeite met haar gedachtegang en omgangswijze met haar moeder.
Ook een groepje kinderen van twee tot twaalf die alleen op de kliffen spelen bij een woeste zee is totaal niet aannemelijk. En zo waren er meer dingen die niet kloppen. Ik kon me maar moeilijk vinden in het verhaal, de binding met de personages kwam niet en ik ergerde me vaker dan wenselijk.
Ongezonde band tussen ouders
Vaderskind is geen spannende thriller, ook al gaat het over een moord, maar is net een roman waarin de ongezonde band tussen ouders wordt uitgewerkt. De sfeerschetsen doen het verhaal eerder kwaad dan goed. Een auteur kan zich ook verliezen in de details en dat is hier het geval. Ongeloofwaardige dingen zoals een spontaan openvliegende motorkap. Mannennamen als Whippy, Blacky, Scratch, Hick, Shiny, Daisy en Pussy deden me denken aan de zeven dwergen. Vaderskind is nauwelijks serieus te nemen.
Ondanks de wisselingen van perspectief (er komt ook een politieagent met relatieproblemen aan het woord; geen idee waarom dat detail van nut was voor het geheel), pakt het verhaal niet, het is een opgave om het uit te lezen. Dat ik meteen wist wie de dader was – het ligt er zo ontzettend dik bovenop – is ook geen voordeel.
Heb ik iets gemist? Dat gevoel bleef knagen. Het advies is om Vaderskind zelf te gaan lezen en tot een andere conclusie te komen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
