Gewoon een lekker boek
[Recensie] Anne Miller mag mee op tournee met Rory Maquary en zijn band. Er zit echter een voorwaarde aan vast; ze moet tijdens die tournee op zijn driejarig zoontje Rowland passen. In de plaatst mag ze een exclusief diepteartikel schrijven over de band en zijn leden. Ondanks de tegenkanting van haar stijve, Engels vriend Ian trekt ze toch de deur achter zich dicht en vertrekt naar Amerika. Dit is immers haar kans om zich te bewijzen als journaliste.
Ze maakt al vlug kennis met het harde rockwereldje en dit is zeker niet haar ding. Had Ian dan toch gelijk? Gelukkig is er Rowland met wie zij een heel speciale band heeft en het ventje is helemaal gek van haar.
Tussen de bedrijven door schrijft ze aan haar artikel en leert ze de bandleden stuk voor stuk beter kennen. Ook Rory leert ze beter kennen. Helemaal niet haar type man, maar hij heeft wel iets! En hoewel zij het tegenovergestelde is van alle vrouwen die hij krijgt en al gehad heeft, voelt Rory ook iets voor haar. Maar het mag niet, het kan niet. Hij is er al eens ingetuind en zij heeft haar vriend in Londen.
Als Anne het allemaal eventjes niet meer weet, gebruikt ze haar laptop als klankbord. Daar kan ze al haar hersenspinsels kwijt, want wat voelt ze nu voor hem, voor Rory? En hoe moet het nu als haar drie weken erop zitten?
“Falling, yes I am falling And you keep me calling Me back again…..”
Net als haar vorige boeken, de Q-trilogie, is Vallen ook zo’n boek waar je vrolijk van wordt. Het begint al met de cover. Eenvoudig met vooral rood, wit en zwart in de hoofdrol. Een verliefd koppeltje onder een paraplu dat omringd wordt door klavertjes vier. Door zijn eenvoud valt het boek zo op in een boekenwinkel en wil je het vast nemen. Als je dan de flaptekst leest ben je verkocht.
Hoewel dit eigenlijk haar eerste schrijfsel is, dus nog vóór de trilogie, ontdek je dat Jacky een eigen stijl heeft. Haar schrijfstijl is herkenbaar, vlot en toegankelijk voor iedereen. Dat ze zelf van muziek, met name het rockgebeuren houdt staat buiten kijf. Net als in Zin, Lief en Ziel draait ook dit verhaal weer rond muziek. Haar twee passies weet zij moeiteloos te combineren.
Het boek is onderverdeeld in verschillende hoofdstukken waar elke keer een één-woord-titel boven staat. Ook hier komen de klavertjes weer terug. Allemaal leuk, maar voor mij overbodig. De titels boven de hoofdstukken voegen niets toe en hebben geen meerwaarde voor het verhaal.
Vallen is een vrij dik boek, 389 bladzijden, maar had volgens mij met een honderdtal bladzijden minder evengoed een volwaardig verhaal kunnen zijn. Er zijn momenten dat het verhaal wat blijft aanslepen ook doordat Van Laren in herhaling valt. Jammer, want dat haalt de ‘schwung’ eruit.
Toch is dit boek een echte feelgood. Je weet op voorhand hoe dit verhaal zal verlopen, dus verstand op nul en genieten maar. Doordat Jacky erg beeldend schrijft beleef je wat er tussen Rory en Anne gebeurt mee vanop rij één. Kleine Rowan is een flink ventje voor zijn leeftijd en laat je hart smelten. Daardoor krijg je een band met hen en wil je weten hoe het verhaal afloopt, hoewel je dit (voor een stuk) al weet.
Vallen is dan ook een echt liefdesverhaal. Luchtig geschreven, met de nodige romantiek, een kijkje in het wel en wee van een rockband en het bevat bovendien de nodige intriges om er ‘spanning’ in te brengen. De personages zijn goed uitgewerkt, zodat je als lezer een goed inzicht krijgt welke rol ze vervullen in het verhaal. De schrijfstijl is prettig, maar het is zeker geen literair hoogstandje. Dit hoeft ook niet, omdat het niet dat genre van boek is. Het is gewoon een lekker boek en het is altijd weer genieten als ik een boek van Jacky lees.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
