Niet het wauw-gevoel als bij zijn vorige boeken
[Recensie] Verdronken land van Rudy Morren is – na Wild vlees en Sneeuwspoor – zijn derde thriller. Bij deze titel denk je automatisch aan het Verdronken Land van Saeftinghe. Het is ook in die contreien dat dit verhaal speelt.
Verdronken land speelt zich af aan de rand van de Schelde en neemt je mee in het leven van Hendrik De Vuyst, gewezen minister en burgemeester van een klein dorpje. De Vuyst is berekend, koel en deinst voor niks of niemand terug. Je houdt hem dan ook beter te vriend. Omdat Morren erg beeldend schrijft, waan je je in die kleine gemeenschap. Een dorpje waar iedereen iedereen kent en waar de machtigen – lees De Vuyst – nog steeds de scepter zwaaien. En… waar je De Vuyst ziet zie je ook Cyriel. Die twee lijken vier handen op één buik.
Uitgerekend op de verjaardag van De Vuyst verdwijnt zijn kleindochter. Hij wil per se dat hoofdinspecteur Robbe Mortier op de zaak gezet wordt. Als Maartje ongedeerd wordt teruggevonden, gaat alles de doofpot in. Zoals er in het verleden wel meer de doofpot inging.
Wanneer enkele dagen later het lijk van De Vuyst uit de Westerschelde gevist wordt start Mortier zijn onderzoek. Als later – bij de afbraak van een vervallen internaat – stoffelijke resten ontdekt worden, blijken er nog meer lijken uit de kast te vallen. Wie was De Vuyst en wat ontdekt Mortier nog meer?
Morren schrijft rechttoe rechtaan, zonder scrupules benoemt hij de zaken zoals ze zijn. Zijn taal is ongedwongen, ruw, rauw en zelfs walgelijk. Kenmerkend voor Morren is de vaart die in zijn verhalen steekt. Ook dit verhaal valt geen moment ‘stil’. De personages zijn echt, de dialogen helder. Met stappen van 20 jaar ga je van heden naar verleden. Bij elke tijdsprong ontdek je wat iedereen te verbergen heeft en waarom ze zijn wie ze zijn. De onderliggende verhaallijn wordt dankzij de originele opbouw, knap verwerkt in de context.
Ondanks de actueel maatschappelijke thema’s – misbruik door de kerk, politieke corruptie – en het feit dat Morren met Sneeuwspoor de Hercule Poirotprijs voor beste Vlaamse misdaadroman in de wacht wist te slepen, had ik niet het wauw-gevoel als bij zijn vorige boeken. Dit komt vooral omdat niet alles even geloofwaardig overkomt en dat doet afbreuk aan het geheel. Toch wist Morren mij – door de addertjes onder het gras, zijn onuitgesproken humor en zijn rappe tempo – te boeien tot de laatste bladzijde. Door terug te gaan in de tijd wordt duidelijk wat de impact van het verleden op het heden is. Schrijnend! Ik geef Verdronken land 3,5 ster.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
