Overtuigende thriller die meer dan dat had kunnen zijn
[Recensie] Wat gaat er door je heen als je moeder op haar sterfbed onthult wie je vader is? Nog erger: hij is een Spanjaard die in 1987 omkwam bij een scheepsramp op de Atlantische Oceaan. Het overkomt de journaliste Simone van Mierlo, opgevoed door een bewust ongehuwde moeder. De ontboezeming inspireert Simone om te achterhalen wie haar vader was en onder welke omstandigheden het schip verging.
Haar zoektocht is nog maar net aan de gang, of Simone maakt slapende honden wakker. Ze wordt achtervolgd en bedreigd, maar natuurlijk geeft de heldin niet op. Haar zoektocht leidt naar de binnenlanden van het broeierige Baskenland, en zelfs nog veel verder. Haar onbekende tegenstanders zijn overgegaan tot moord en ontvoering om Simone tot zwijgen te brengen.
Mysterie, actie en dreiging
Verdwenen is een thriller volgens het boekje: een prikkelend onderwerp, mysterie, actie, dreiging, snelle ontwikkelingen en een hoog tempo, zodat de lezer nauwelijks tot rust kan komen. Maar plat is Verdwenen allesbehalve. Simones zoektocht speelt zich af tegen het decor van een bloedige vrijheidsstrijd die Baskenland jarenlang teisterde en waarvan de vlammen nog steeds niet zijn gedoofd.
De vaardige schrijvershand van Ingrid Oonincx kleurt dit plaatje prima in, vooral dankzij boeiende personages van wie er vele de revue passeren. Zoals de getuige in Rotterdam, een alcoholist in een verslonsd studentenhuis die een verrassend verzorgd huishouden voert.
De lezer volgt Simone, die heen en weer wordt geslingerd tussen de hoop te zijn verwekt door een fantastische man en de vrees dat het tegenovergestelde ook waar kan zijn. Heel hard wenst ze dat de man die haar in haar kinderjaren redde van verdrinking in zee, haar vader was die over haar waakte.
Vaderloosheid
Het antwoord op het raadsel komt gestaag dichterbij. De achterklap zit in het woordje “gestaag”. Het ferme tempo laat weinig ruimte om dieper in te gaan op het fascinerende gegeven van Simone’s vaderloosheid, de relatie tussen haar ouders en de band met haar moeder die nooit meer een man had toegelaten in haar leven. Het passeert allemaal de revue, maar Verdwenen gaat te snel om lang stil te staan bij dit soort levensvragen.
Dat is jammer, want daarmee wordt Verdwenen een gewone thriller die het eigenlijk niet is. Ten onrechte is Simone eerder een duizend-in-een-dozijn-vrouw dan een persoonlijkheid die gevormd is door unieke omstandigheden. De diepere vraag op de achtergrond is welk ander leven wij geleid zouden hebben als de omstandigheden anders waren. Als een soort tweede kans die ons is onthouden.
Hoe sterk Verdwenen ook is geschreven, hoe fascinerend het onderwerp en hoe geloofwaardig de uitwerking, adembenemende verrassingen blijven uit. Hier en daar wordt het verhaal zelfs een tikje voorspelbaar. Bijvoorbeeld als Simone in Bilbao wordt aangesproken door een kind dat om hulp vraagt. De lezer voelt nattigheid waar Simone de argeloosheid zelve is.
Verdwenen overtuigt als thriller die goed inspeelt op een stukje Europese geschiedenis. Maar de diepere laag die terloops wordt aangetipt, voelt als een belofte die slechts gedeeltelijk is ingelost.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
