Hoe iedereen een Gooise familie te grazen wil nemen
[Recensie] In naam van de Vader. Het verhaal van de familie Van Foreest verdiende een vervolg en dat is er nu. Het is een jaar later, de dramatische gebeurtenissen in de tuin van Francis en Renée van Foreest zijn voor de buitenwereld goed verborgen gehouden. Alles lijkt weer normaal. Maar dat is het uiteraard niet.
Jansma begint het verhaal met een artikel in voorbereiding van Naomi Steinbeck, een journaliste. In dit artikel stelt ze de nodige vragen over de familie Van Foreest in de laatste jaren. Voor de lezer is dit een ideale opwarmer, de journaliste somt een aantal dingen op die in het nabije verleden gelinkt kunnen worden aan de familie. Maar voor publicatie moet ze met bewijzen komen dus verhuist ze naar ’t Gooi om de familie Van Foreest min of meer undercover te benaderen.
Min of meer, want Naomi blijkt een oude bekende te zijn die twintig jaar geleden, na het overlijden van haar broer Joël, met de noorderzon is vertrokken. Ze heeft een immense wrok tegen de familie, niet duidelijk is waarom.
Financieel gewin
Maar er is nog een persoon die het voorzien heeft op Francis. Ook hij wil wraak, heeft daarvoor een plan bedacht om niet alleen financieel er op vooruit te gaan maar ook om Francis via een van zijn kinderen ongenadig hard onderuit te halen.
Jansma staat bekend om haar filmische manier van schrijven, dat komt in Verlos ons van het kwade nog beter uit de verf dan in In naam van de vader. De korte hoofdstukjes, vrijwel steeds eindigend met een cliffhanger, maken dat je door wil lezen. Naast bovengenoemde verhaallijnen is er nog veel meer te genieten. Er zijn veel perspectiefwisselingen en er is voldoende ruimte voor eigen interpretatie van de lezer. De familie Van Foreest bestaat uit drie broers en een zus, ze zijn allemaal gehuwd en in elk huwelijk is wel iets aan de hand. Ruzies, verhoudingen, een dominante vader, problematische kinderen, alle ingrediënten voor een soap zijn aanwezig. Dynastie in een notendop.
Een leuke thriller gelezen met een daverend slotakkoord waarin veel van de verhaallijnen bij elkaar komen. Jansma heeft de lezer tot het einde toe op het verkeerde been gezet, de losse eindjes worden weggewerkt in dat slotakkoord. De vele personages komen goed aan bod, geen van allen worden ze diep uitgewerkt maar hun (re)acties worden geloofwaardig neergezet. Het hoge tempo laat een verdere diepgang ook niet toe.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
