[Recensie] Op een regenachtige middag gaat de deurbel en krijg ik van de pakketbezorger een pakket waarin dit boek zit. De omslag ziet er prachtig uit, is herkenbaar qua vormgeving en stijl. De omslag toont een gevangen insect door een vleesetende plant (Dionaea muscipula). Langzaam wordt het lichaam van de vlieg nadat hij is gelokt, vastgehouden, gedood en verteerd. Waarna de opgeloste voedingsstoffen door de plant worden opgenomen.
Een betere metafoor voor het oeuvre van Luc Deflo is niet te bedenken. De in 2018 veel te jong overleden auteur heeft nog een viertal boeken nagelaten aan zijn Uitgever die postuum worden uitgebracht. Versmachtend verlangen is de voorlaatste. Het zal daarna stil blijven rondom deze auteur.
Maar stilte beperkt zich bij dit boek tot het In Memoriam dat voor het verhaal begint een respectvolle plek inneemt. En dan gaat de auteur los. Zodra je begint te lezen is alle stilte verdwenen en waag je je als lezer aan een van Deflo’s meest waanzinnig snelle, lugubere, spannende en mensonterende thrillers.
Het verhaal kent met het politieduo en koppel Dirk Deleu en Nadia Mendonck een terugkerend en vertrouwd speurdersteam. Ze krijgen het zwaar voor de kiezen met een moordenaar die zo gewelddadig is en nietsontziend dat het ten koste dreigt te gaan van hun eigen gezondheid en welzijn. En het brengt vertwijfeling omtrent hun baan en de mogelijkheden om deze zaak tot een goed einde te brengen.
Anderzijds wordt de lezer een blik gegund in de verdorven geest van de dader. Zonder dat we de dader kennen, zodat je als lezer mee op jacht gaat naar dit monster. Met gevaar voor eigen leven.
Ik ben groot liefhebber van het oeuvre van Luc Deflo. Hij schreef onnoemelijk veel thrillers waarbij vaart en expliciet geweld de kenmerken waren, naast sociaal betrokken speurders met een grote wil om zaken succesvol af te ronden. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat er ook enkele minder spectaculaire geschreven boeken tussen zaten.
Halverwege het boek komt hij met de volgende stelling over de interesse voor de media:
‘De lezers waren het ondertussen gewoonweg beu geworden. Enerzijds wegens te weinig spectaculaire nieuwe plotwendingen en anderzijds wegens het uitblijven van een happy end’.
Een lachwekkende stellingname wanneer je kijkt naar dit boek. Geen lezer zal verveeld geraken met dit verhaal, dat een achtbaanrit is waar geen einde aan wil komen; alsof je heel hard in een karretje een zeer bochtige en steile baan aflegt. En over de kop gaat. En uit je dak. Over de goede afloop mag ik slechts zeggen dat hij krankzinnig goed is. Na afloop blijf je met rode blossen op de wangen, enigszins verdoofd achter en murmelt ‘nog een keer’.
Dit jongste boek behoort daadwerkelijk tot het beste dat de auteur heeft geschreven. Als een insect in een vleesetende plant werd ik gelokt, gevangen en gevoed. Gedood werden vele personages. Ik bleef in leven en heb vele afschrikwekkende momenten beleefd die mijn voorstellingsvermogen te boven bleken te gaan.
En dat maakt Deflo enerzijds onsterfelijk en anderzijds zijn gemis nog veel groter. Veel succesvolle series worden na het overlijden van een auteur overgenomen door een andere auteur met een vergelijkbaar talent. Ik ben bang dat het talent van Luc Deflo ongeëvenaard zal blijken te zijn. En dat wij ons op nog één verhaal uit zijn nalatenschap kunnen verheugen. Of met het herlezen van zijn boeken.
Ik geef Versmachtend verlangen vierenhalve ster. De halve ster aftrek komt door een klein foutje in het verhaal. Wie het foutje vindt, ontvangt van mij een verrassingsboek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
