Sterk jeugdverhaal met belangrijk thema
[Recensie] Ally heeft een probleem. Of liever: de wereld heeft een probleem met Ally. De wereld wil dat ze allerlei dingen doet die ze niet kan. Zoals op school. Daar moet ze een bladzijde vol schrijven over zichzelf, of een spreekbeurt houden. Als juffrouw Hall dat aan haar vraagt, blokkeert ze finaal. Als de juf aandringt, doet ze dingen die ze zelf niet wil, zoals krassen op het tafelblad. Juf boos, Ally weer bij de directeur.
Dat is het verhaal van haar leven. Het is nu eenmaal zo dat ze niet spoort met ‘normale’ mensen, zoals die keer wanneer juffrouw Hall een babyshower geeft, ze aankomt met in haar ogen een prachtige kaart. Juf boos. Shay en Jessica, de vervelendste meiden in haar klas, lachen hardop en Shay zegt: “Elke keer als Ally Nickelson iets doet wordt de wereld dommer.”
Juf neemt haar apart, ze is verdrietig en vraagt: “Waarom geef je mij een condoleancekaart?” Ally verschrompelt. Ze heeft alleen de mooie gele bloemen gezien, ze kon niet lezen wat er boven stond. Ze denkt: “Hoe ik ook heb geploeterd, gewerkt en gehoopt, lezen is voor mij nog steeds: proberen iets begrijpelijks te maken van een blik alfabetsoep waarvan de inhoud op mijn bord is gedumpt. Ik weet gewoon niet hoe anderen dat doen.”
Het gaat van kwaad tot erger met Ally. Ze wordt steeds meer gepest en doet steeds meer dingen fout. Ze wordt ook steeds onzekerder op school, wil eigenlijk niet meer de klas in gaan. Net als ze denkt dat het niet slechter kan, krijgt ze een nieuwe meester. Kan het erger? Maar het valt mee, dit is een meester die haar begrijpt. Zo wordt schoolgaan, leren en ja ook lezen, gewoon leuk. Zelfs voor een dyslectisch meisje.
Schrijfster Lynda Mullaly Hunt vertelt in het nawoord dat ze zelf model stond voor Ally – ook zij had het moeilijk op school. Toen ze in de klas kwam bij meester Christy, veranderde dat. Hij liet haar naar zichzelf kijken en liet haar beseffen dat ze niet slechter was dan andere kinderen, alleen anders. En dat ook zij haar sterke punten had. Toen ze die ging ontwikkelen, kon ze verder in het leven.
Een succesverhaal, zoals dat heet, en het werd een nog veel groter succesverhaal nadat Lynda het opschreef. Haar boek werd een bestseller in Amerika en werd in meer dan twintig landen vertaald. Terecht, want het verhaal spreekt erg tot de verbeelding, is behendig verteld en heeft een happy end. Het enige minpuntje aan deze blinkende geschiedenis is trouwens dat té happy end. Naar het einde toe lost Ally alle problemen, ook die van haar vrienden die ze is tegengekomen, naadloos op. Beetje ongeloofwaardig. Maar dat vergeven we de auteur omdat de rest van het verhaal zo goed geschreven is.
En hoe zit het met die vis in een boom? Dat is een citaat van ene Albert Einstein: “Iedereen is goed in iets, op zijn eigen manier. Maar als je een vis in een boom laat klimmen en hem daarop beoordeelt, zal hij zijn hele leven denken dat hij dom is.”
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
