"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Visser ’t Hooft - Volzin

Zondag, 23 december, 2018

Geschreven door: Onbekend
Artikel door: Jasmijn Olk

Geloven in eenheid

[Recensie] De Wereldraad van Kerken vierde afgelopen augustus zijn zeventigste verjaardag en kreeg kort daarvoor bezoek van paus Franciscus. Wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van deze oecumenische beweging, leze de recent verschenen biografie Visser ’t Hooft (1900-1985). Hij behoorde tot de oprichters van de Wereldraad van Kerken, fungeerde als eerste secretaris-generaal van deze organisatie en was in zijn tijd tevens Nederlands bekendste theoloog in het buitenland. In een turbulente periode waarin de wereld door verschillende oorlogen werd verscheurd, gelooft Visser ’t Hooft in de helende werking van eenheid in de kerk. Bevlogen zette hij zich in voor deze missie. “De Kerk weerspreekt haar eigen wezen en verloochent haar eigen zending wanneer ze verdeeld is”, meende Visser ’t Hooft. Historicus en theoloog Jurgen Zeilstra doet secuur en uitgebreid verslag van de gebeurtenissen in het leven van Visser ’t Hooft. Zeilstra schrijft over wat hem heeft gevormd en gedreven, over zijn acties, bezwaren en overwinningen. Lang niet altijd koos Visser ’t Hooft voor de gemakkelijke weg, soms sloeg hij de plank mis.

Al met al was Visser ’t Hooft een van de belangrijkste spelers in de oecumenische beweging. “Meer dan andere geestelijk leiders was hij erin geslaagd vanuit de idee van fundamentele eenheid van de kerk als een maatschappelijk relevant concept, op wereldniveau te denken en te handelen.”

Eerder verschenen in Volzin

Boekenkrant

Laat hier je reactie achter:

1 reactie op “Visser ’t Hooft – Volzin

  1. Bij het lezen van deze prachtige biografie, overviel mij het gevoel dat ik een aansluiting had gemist. Een soort wachten op Godot. Die triestigheid van het uitzichtloze wachten wordt ingegeven door verschillende oorzaken. In de eerste plaats doordat zoveel oecumenische vrienden en bekenden mij niet meer omringen, zij zijn gestorven. Op een of andere manier maakte de oecumenische blik ons duidelijk, dat er grenzen waren aan wat een overheid, een markt ja zelfs een gezin vermocht. Gedreven door een aggionormento hoopten we die grenzen te kunnen overschrijden. We zagen onvoldoende dat de constituerende instituten, de kerken, zich niet konden aanpassen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Alleen inhoudelijke reacties die gaan over het besproken boek en/of de recensie worden geplaatst.