Een gevaarlijk lekker ding
[Recensie] John is hoofd van de plaatselijke provinciale universiteit in het noorden van de staat New York. Zijn vrouw geeft op dezelfde uni Engelse literatuur, en ze is niet happy. Via haar krijgen we dit verhaal toegediend, en leren meteen dat de verhouding van die twee niet optimaal is. Zacht uitgedrukt.
John heeft namelijk één buitenechtelijke verhouding te veel gehad en is nu aangeklaagd in een #MeToo-affaire. Zijn vrouw maakt geen punt van die slippertjes, maar is wel bang voor haar baan als het mis loopt met Johns avontuurtjes. Veel stress dus bij haar, die als bij toverslag verdwijnt als nieuwe collega Vladimir op de stoep staat. Zo’n ongekend aantrekkelijk manspersoon brengt van alles in haar boven. Vooral het slechte.
Vladimir heeft een boek geschreven, net als zijzelf, maar dat van hem is aanmerkelijk succesvoller. Daarnaast is hij een volbloed godenzoon; ze krijgt wilde fantasieën over wat hij met haar zou kunnen doen met dat gespierde, strakke, lenige lijf.
Grip
Julia May Jonas gaat lekker los met het hoofdpersonage, dat geobsedeerd door Vladimir langzaam de grip op haar leven verliest. Mooie kadreringen komen voorbij, zoals wanneer ze zit te eten met vriendin Sid in een hippe omgebouwde restauratiewagen en ze zich ergert aan het bedienend personeel:
“En weer keek die boerenlul aan de bar met zijn opkruipende shirt, zijn afzakkende broek, een gezicht dat vettig was van zijn hamburger … naar ons. Hij grijnsde, of glimlachte, dat kon ik niet goed uitmaken. Ik liet Sid voorgaan en ze liep naar buiten. Hij keek haar na en gluurde opzichtig naar haar achterste toen ze de deur uitging. Een machtsmiddel waarmee hij zich wilde laten gelden en tegelijk een waarschuwing aan mijn adres. Die blik moest mij vertellen dat ze er nog zo androgyn mocht uitzien, maar dat hij altijd nog een gat kon vinden om zijn lul in te steken, mocht hij dat willen.”
De climax van het verhaal speelt zich af in het buitenhuis dat John en de vertelster als vakantiehuis gebruiken. Zo samen met Vladimir wordt het al snel ongemakkelijk, maar wil ze ook eerlijk zijn:
“’Ik werk aan een boek,’ vertelde ik hem. ‘Het is bijna af. Ik wil de eerste versie afronden nu ik hier ben.’
‘Ik kan niet wachten om het te lezen,’ zei hij.
‘Dat hoef je niet te zeggen… Ga ook schrijven, als je wilt. Dan schrijven we samen. Werken we in stilte.’
‘Ja,’ zei hij, ‘daar kan ik me in vinden.’
‘Dus ik ga nu naar bed.’
…”
Een fijn verhaal is het, deze duistere geschiedenis vol teleurstelling, obsessie, jaloezie en onvervuld verlangen. Voorzien van genoeg humor ook, vooral de zwarte soort. Ja, ik zou ‘Vladimir’ zeker doen.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
