Een roman als een warm bad
[Recensie] Schrijver Chris Barnard (1939-2015) geniet in Zuid-Afrika grote bekendheid als de veelzijdige schrijver van onder meer jeugdboeken, verhalenbundels en romans. Hij was een van de vernieuwers, en een van de laatst overgeblevenen, van de beweging van de Sestigers waartoe ook André Brink, Breyten Breytenbach, Jan Rabie en Ingrid Jonker behoorden.
De Sestigers namen in hun werk stelling tegen de apartheidspolitiek en vonden mede daardoor gehoor bij een jong publiek. Van Chris Barnards oeuvre zijn slechts een paar werken in het Nederlands vertaald en daar is nu Voetpad naar Vergelegen uit 1987 bijgekomen. Afrikanen, dus ook Zuidafrikanen, zijn vertellers bij uitstek. In deze roman verhaalt de verteller Chris over zijn jeugd op Vergelegen, de boerderij in een schaars bewoond gedeelte in het noordoosten van Zuid-Afrika. Het leven is er hard, de familie kan maar nauwelijks rondkomen en de vijftienjarige Christian loopt altijd kaalvoet omdat er geen geld is voor schoenen. De wens ooit echte laarzen te bezitten loopt als een rode draad door de roman. Het leven is er echter ook mooi, met vaste rituelen, gezelligheid en bezoek. Op een moment komt het zo ver dat de afbetaling aan het gouvernement niet meer lukt en de familie moet verhuizen. Het wonen op die andere plek heeft alles bij elkaar maar veertig dagen geduurd, maar het voelde voor Chris als een eeuwigheid. Niet in de laatste plaats omdat hij Patty, die niet heel ver bij hem vandaan woonde, niet meer zag.
De vertaling van neerlandicus Michiel Angenent is een knappe en hij laat typisch Afrikaanse voorwerpen en gebruiken onvertaald, wat de sfeer van Zuid-Afrika versterkt. Een roman die, ondanks de problemen van de personages, de lezer het gevoel geeft in een warm bad te zitten.
—
Eerder verschenen op Afrikanieuws
