De magie van de maji
[Recensie] Na het verrassende en aangrijpende einde van Bloed en Beenderen wordt het verhaal van Zélie en Amari nu vervolgd. De magie is terug en nu sterker dan ooit. Het duurt niet lang of er wordt geëxperimenteerd met de magie die de maji nu bezit. De manier waarop dit beschreven wordt is erg beeldend en duidelijk, hierdoor is het niet moeilijk om een voorstelling er van te kunnen maken. De strijd is overigens nog niet voorbij. Het begin van het verhaal biedt even de mogelijkheid om informatie uit en herinneringen aan het eerste deel terug te halen. Er wordt niet veel gebruik gemaakt van flashbacks of letterlijke informatie hierover. Na een rustige opstart vindt er al snel weer actie en avontuur plaats. Alleen gaat dit verhaal meer over wraak en oorlog dan dat het echt een avontuur is. Zodra er directe aanvallen plaatsvinden, krijgt het verhaal een diepere en serieuzere laag. Er worden opofferingen gemaakt en de dood wordt niet uit de weg gegaan. Wat de auteur goed in dit verhaal heeft verwerkt is rouwverwerking en de impact dat een veldslag of dodelijke confrontaties met vijanden op een persoon kan hebben. Er wordt dus niet alleen aandacht besteed aan de daadwerkelijke actie en gevechten. Bepaalde gevoelens en gedachten worden zo realistisch en emotioneel beschreven dat het levensecht overkomt. Dit wekt medeleven op en maakt het makkelijker om je te kunnen identificeren met de personages.
Het verhaal wisselt perspectief af tussen Zélie, Amari en Inan. De gebeurtenissen in het verhaal zorgen ervoor dat er niet alleen conflicten tussen vijanden plaatsvinden, maar ook tussen bondgenoten. De ernst van de situatie waarin ze zich bevinden heeft als consequentie dat niet altijd iedereen het met elkaar eens is. En dit uit zich in conflictsituaties ook tussen vrienden of familie. Af en toe miste er wat realisme in deze conflicten. Zo werden bepaalde gevoelens of gedachten niet uitgesproken naar elkaar, wat het conflict juist nog ernstiger maakte. Enkel met woorden zou dit opgelost hebben kunnen worden. Aangezien dit vaker voorkwam, was dat soms niet helemaal te begrijpen. Hiervan was overigens alleen sprake bij de hoofdpersonages. Andere Vrees en Wraak secundaire personages die regelmatig voorkwamen, kwamen erg levendig en realistisch over. Hun toewijding tegenover hun eigen volk of vrienden werd onderbouwt aan de hand van hun beslissingen en opofferingen. Zo wordt er langzaamaan respect opgebouwd voor personages zoals Mama Agba, Tzain en Mâzeli.
Het verhaal is opgebouwd uit korte hoofdstukken, bevat perspectiefwisselingen en hanteert een fijne schrijfstijl van Tomi Adeyemi. Door de hoeveelheid aan gebeurtenissen, actie afgewisseld met contactmomenten tussen personages en hun gedachten, leest het verhaal prettig en lijkt het boek minder dan vierhonderd pagina’s te bevatten. Voor de lezer is dus genoeg om handen om geboeid te kunnen blijven.
Het epische avontuur van Zélie en Amari gaat verder in dit bloedstollende, aangrijpende en intense vervolg.
—
Eerder verschenen op My Winged Books
