Kort, spannend maar helaas ook oppervlakkig
[Recensie] Als je bekend bent met het werk van Camilla Läckberg, is dit dunne boekje toch wel even schrikken. Met de schrijfstijl is absoluut niets mis. Ook niet met de spanning. In de korte hoofdstukken ervaar je de uitzichtloosheid waarin drie vrouwen zich bevinden. Ieder op hun eigen manier.
Toch is Vrouwen zonder genade een tikje teleurstellend. Je leest het boek in minder dan twee uur uit. Er worden wel wat plaatsnamen en straten genoemd, maar die spreken niet tot de verbeelding. De personages leer je niet goed kennen.
Blauwe plekken
Vrouwen zonder genade gaat over drie vrouwen die elk vastzitten in een desastreus huwelijk. Ingrid gaf haar veelbelovende carrière als journaliste op toen haar man hoofdredacteur werd bij diezelfde krant. Ze ontdekt dat hij vreemdgaat met een collega. Birgitta staat voor de klas, ze slaat doktersafspraken af omdat haar man haar mishandelt en zij de blauwe plekken niet wil laten zien. De Russische Victoria ontmoette haar man online en emigreerde. Haar man blijkt echter niet zo zorgzaam als hij zich voorgedaan had.
Vrouwen zonder genade blijft een wat oppervlakkig geheel, ook al bevat het wel thrillerelementen. Zo voel je dat de vrouwen een plan hebben om een einde te maken aan hun uitzichtloze situatie. Maar doordat het verhaal kort en bondig is geschreven, schiet het zijn doel voorbij. Dat past niet bij Läckberg.
Jammer, omdat ze het wel degelijk goed kan. In haar andere werken zijn de personages zodanig uitgewerkt dat ze tot leven komen. Dit keer blijf je achter met een gevoel dat je een samenvatting hebt gelezen van een veel spannender verhaal.
—
Voor het eerst gepubliceerd bij De Leesclub van Alles
