Serieuze poep
[Recensie] Als er iets is waar jonge kinderen lol om hebben, is het wel vieze woorden. Zoals pies. En poep. Op dat interessegebied speelt dit prentenboek in met een geinig verhaal. Over wc-papier.
Ja, dat papier dat gebruikt wordt om de restanten urine en fecaliën die wij mensen uitscheiden, van onszelf af te vegen (sorry ouders, ik doe mijn best om het zonder morsen uit te leggen).
Het verhaal: meneer Beer moet naar de wc voor een grote boodschap, en loopt over het grasveld met een rol wc-papier onder zijn arm. Helaas blijft het uiteinde van het papier hangen aan de stekels van een egel, die de andere kant op loopt. Zo leggen die twee een lange sliert papier over de camping – oké, het woord camping staat niet in het boek, maar de vergelijking dringt zich onweerstaanbaar op.
Weinig kon Meneer Beer bevroeden dat ook andere dieren wel een stukje van zijn rol papier zouden kunnen gebruiken. Vos bijvoorbeeld, heeft heel veel ideeën in zijn kop, die hij graag wil opschrijven. De blaadjes die langskomen zijn daar ideaal voor.
Hamsters – daar kunnen ze ook niks aan doen – hamsteren, en dus verdwijnen er weer een paar stukjes papier:
“De drie hamstermeisjes halen graag kattenkwaad uit.
En vandaag doen ze dat met wc-papier!
Dat hebben ze namelijk net gehamsterd!
En meneer Beer? Die heeft nog steeds niets door.”
Een prachtvertelling voor de kleintjes
Zo sloft het verhaal naar de apotheose die plaatsvindt in het toilethokje. We verklappen het niet, maar het heeft te maken met een rolletje. Een prachtvertelling voor de kleintjes, die met rode koontjes zullen meeleven met de arme beer.
De tekeningen zijn hilarisch. Susan Batori heeft een talent voor gezichtsuitdrukkingen bij dieren. De hamsters doen hysterisch. Vos heeft zoveel ideeën in zijn hoofd dat zijn ogen als knikkers in hun kassen rollen. De hazen zijn heerlijk onhandig.
Maar de mooiste kop, pardon het mooiste hoofd, heeft Meneer Beer zelf. Rustig slenterend loopt hij over het gras. Rol onder zijn arm. Kleine beentjes onder een groot lijf. Half gesloten ogen, beetje scheefstaand, die een niet al te snuggere indruk suggereren.
Ik zeg doen.
Leesfragment
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow. Ook verschenen op Nico’s recensies.
