"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Commissaris Thea Ooms 1 - Wat de vermisten zagen

Vrijdag, 25 februari, 2022

Geschreven door: T.M. Manor
Artikel door: Severine Lefebre

Een boeiende en humoristische politieroman!

[Recensie] Commissaris Thea Ooms is bekend en berucht in het politiekantoor waar ze werkt. Haar gedrag doet velen beven. Ooms wordt op twee nieuwe onderzoeken gezet: de ontvoering van een kind en de moord op een tiener. Dit samen met haar nieuwe collega-assistent. Voor ze het weten komen ze terecht in de duistere wereld van macht, geld en bedrog. Verleden en heden lijken met elkaar te zijn verbonden. De klok tikt genadeloos door, zeker wanneer er plots een huurmoordenaar opduikt die op zoek is naar het kind en de dader.

Met Wat de vermisten zagen heeft T.M. Manor een tot de verbeelding sprekende politieroman neergezet. Een spannend verhaal met in de hoofdrol de gevreesde commissaris Thea Ooms. Het is het eerste boek in deze gloednieuwe reeks, en tevens het debuut van Manor.

Het verhaal opent met een korte proloog waarbij een lichaam wordt gedumpt. Deze actie maakt je als lezer nieuwsgierig naar wat je verder in het boek mag verwachten. Een perfecte opener. Daarna maken we kennis met het politieteam van commissaris Thea Ooms en haar leidinggevende korpschef Vanderhallen. Het botert niet tussen hen, wat te wijten is aan de kwalijke reputatie van Ooms. Zij krijgt een nieuwe inspecteur toegewezen, Lucas De Prins, die haar collega-assistent wordt. Ze worden op de zaak van de vermiste achtjarige jongen Altum Seliz gezet.

Het onderzoek verloopt echter moeizaam en Ooms ontdekt dat er een link is met het verleden. En bepaalde spoken van toen komen tijdens het politieonderzoek weer tevoorschijn. Daar blijft het niet bij wanneer er een lijk uit de Schelde wordt gevist. Een nieuwe zaak die op het bord van Ooms en De Prins belandt. Hoe verder het verhaal vordert, hoe meer de spanning zich opbouwt. Niets loopt van een leien dakje, en hoe complexer het wordt, hoe interessanter. Je wil als lezer weten hoe het zal aflopen, waardoor je het boek steeds moeilijker opzij kunt leggen.

Boekenkrant

Wat de vermisten zagen bestaat uit twee verhaallijnen met enkele zijtakken die elk even belangrijk en interessant zijn. Enerzijds is er de ontvoering van Altum en anderzijds de moord op een tiener. Bij beide staat het politieonderzoek centraal dat wordt gevoerd door het team van Ooms. Dit is dan ook grondig uitgewerkt, met een uitstekende plot die tijdens het lezen de nodige vragen oproepen. Je speurt als het ware zelf mee en probeert zelf enkele linken te leggen. Er zijn meerdere plotwendingen die de lezer weten te verrassen. Sommige gebeurtenissen zijn wel vrij voorspelbaar en niet geloofwaardig, maar dat stoort de leespret niet. Vooral omdat er de nodige humor – met een vleugje sarcasme – bij te pas komt. Al zijn er ook grenzen.

Commissaris Thea Ooms heeft een groot team onder zich, dus er doen veel personages mee in het boek. Toch lukt het goed om deze uit elkaar te houden. Het zijn vooral de belangrijkste personages waar T.M. Manor haar volle aandacht aan gaf. Zoals aan Ooms. Haar bijnaam De Draak heeft ze niet gestolen. Ze houdt van veel eten en denkt vooral aan zichzelf. Ze heeft geen medelijden met haar medewerkers. Als ze iemand niet kan zien merk je dit duidelijk. Je weet wat je kan verwachten. Ze heeft een uitgesproken karakter, maar dat is net fijn. Inspecteur Lucas De Prins is net het tegenovergestelde. Vriendelijk, sympathiek, knap en rijk. Het is een personage dat je intrigeert, zeker als je bepaalde passages in het boek leest. Nog niet alles is duidelijk, daarvoor moeten we waarschijnlijk wachten tot een volgend boek. Ook Ooms heeft haar geheimen, dat laat de epiloog duidelijk zien.

T.M. Manor heeft een directe en aangename schrijfstijl. Ze weet perfect hoe ze de lezer moet meeslepen in een politieonderzoek. Er gebeurt van alles, en soms wordt het even complex of onlogisch, maar toch weet Manor duidelijkheid te scheppen en de lezer aan het boek te kluisteren. Met hier en daar een lach. Voor een politieroman zijn er wel veel puzzelstukjes, en het duurt tot het einde vooraleer het hele plaatje kan worden gelegd. Niet alles is even duidelijk, er zitten wat vage stukjes in. Maar het verhaal komt zeker binnen, het boeit en het geheel zit uitstekend in elkaar. Het nodigt absoluut uit om meer te lezen over de eigenzinnige commissaris Ooms. Wat de vermisten zagen geef ik drie sterren.

Eerder verschenen op Perfecte Buren