Boeiend en vermakelijk geschreven
[Recensie] Wat doe je als je in een ruim Amsterdams appartement woont, al jarenlang een gelukkige relatie hebt en eigenlijk niets meer te wensen? Met die vraag worstelt Hedwig als ze besluit dat er meer in het leven moet zijn dan werken en geld uitgeven. Haar vriend Jeroen, die met een burn-out kampt, heeft ook behoefte aan verandering en samen besluiten ze Nederland te verlaten. Ze schaffen een oud Volkswagenbusje aan dat ze Chewie noemen, verkopen hun huis en vertrekken met hun hondjes voor onbepaalde tijd naar het buitenland. Ze hebben geen idee waar ze aan beginnen en wanneer hun tocht zal eindigen, maar een ding is zeker: deze ervaring zal hun leven in meer dan één opzicht drastisch veranderen.
Hedwig Wiebes is van huis uit journalist en had al de nodige schrijfervaring voordat ze dit boek schreef. Dat is ook te merken. Zij weet hoe ze de lezer mee moet nemen in haar verhaal en gedachten. Wat onmiddellijk opvalt is dat zij geen blad voor de mond neemt; alles wat Hedwig ervaart en opvalt wordt zonder opsmuk beschreven en maakt dat je je soms een voyeur voelt die stiekem achterin het busje meereist. Je leert haar daardoor goed kennen en vat sympathie voor haar op. Hoewel Jeroen ook een hoofdrol heeft in dit boek, is dit echt Hedwigs verhaal; het gaat om haar persoonlijke ontwikkeling en hoe zij de wereld ziet.
Elk hoofdstuk begint met een quote van een bekend persoon, die aanzet tot nadenken en een link legt met de bevindingen die Hedwig opdoet. Het mooie is dat Hedwig zelf ook uitspraken doet die blijven hangen. “Is het zo dat als een mooi moment je ontroert, je eigenlijk verdriet hebt om de keren dat je het miste?” is er zo eentje. Of “Ik herkende deze wereld meer dan dat ik hem me herinnerde.” Aan de hand van de vragen die Hedwig zichzelf stelt, krijgt ze steeds meer inzicht in de keuzes die ze heeft gemaakt en vraagt ze zich ook af of je moet blijven reizen om vrijheid te ervaren.
Hedwig en Jeroen blijven twee jaar door Europa rijden, op elkaars lip in een klein busje met amper persoonlijke bezittingen en zonder sanitaire voorzieningen. Als je dat kan volhouden moet je over een enorm doorzettingsvermogen, veel humor en liefde beschikken. En over het talent om de schoonheid te zien in kleine dingen. Want uit het reisverslag blijkt ook duidelijk hoe Hedwig soms geraakt wordt door de natuur waar ze doorheen trekken en de hartelijkheid van de mensen die ze tegenkomen.
Hoe dit verhaal eindigt? Voor mij in ieder geval dat ik nu zeker weet dat ik niet het type ben om de wereld te verkennen in een oververhit of onderkoeld busje, zonder te weten waar ik morgen beland of waar ik naar de wc kan. Liever lees ik dit soort reisverhalen vanuit de comfort van een luie stoel in het gezapige Nederland. Maar ik denk dat de belevenissen van Hedwig en Jeroen een hoop mensen zullen inspireren, want het is boeiend en vermakelijk geschreven. Wat er is neemt je mee op een mooie reis naar andere landen en naar de onbetreden paden in jezelf. Daarom krijgt dit boek vier sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
