Sterke psychologische familiethriller is nog vrolijk ook
[Recensie] Dertien jaar nadat hun moeder Lydia plotseling verdween gaat de familie De Rijke naar hun vervallen zomerhuisje in de Achterhoek. Vader Arnold is verward en moet constant in het oog gehouden worden door zijn volwassen kinderen Manon, Philip en Ruud.
Ze zijn van plan om een begin te maken met het schoonmaken en opknappen van hun zomerhuis, maar onderlinge tweestrijd gooit regelmatig roet in het eten. Want zijn ze er allemaal wel om dezelfde redenen? Herinneringen komen boven, die de onderlinge spanning nog eens extra doen toenemen en de onderlinge band bijna laat ontsporen. Wat er gebeurd is in het verleden beïnvloedt hun handelen in het heden en hierdoor hebben ze allemaal hun eigen waarheid ‘verzonnen’ over waarom hun moeder ze in de steek gelaten heeft.
Wat een trauma doet met een karakter
Vanaf de eerste bladzijde is al duidelijk dat er veel moeilijke momenten geweest zijn en nog komen gaan voor de familie de Rijke. Steemers weet de familieverhoudingen duidelijk weer te geven en laat goed zien wat een trauma met iemands karakter doet.
In Wat niet deert draait alles om familieverhoudingen. Het is het jongste boek van Nicolet Steemers. Zij belandde via het vertalen van toneelstukken en de journalistiek in het schrijverschap. Haar debuut was in 2006 met Het hart en De moordkuil en in 2007 brak zij door met Zachte heelmeesters. Steemers schreef enkele luisterseries voor Storytel, waarvan Ellen Holmes-privédetective in zes talen vertaald is.
In Wat niet deert leert de lezer de personages goed kennen. Ze evolueren volop en zijn behoorlijk verschillend. Ruud, de oudste broer, denkt dat hij ‘beter’ is dan een ander en is een echte rokkenjager. Een hekel aan hem krijgen is niet zo moeilijk, maar of het terecht is? Manon komt over als een rebelse jonge vrouw, maar heeft heel wat meegemaakt. Vader Arnold praat nauwelijks, maar is nadrukkelijk aanwezig door zijn wanhopige pogingen iets te zeggen. Maar wat weet hij nog?
Een katholiek die biecht in een bordeel
Het verhaal wordt wisselend verteld vanuit Manon, Philip en Ruud en hun gedachten komen zo versterkt binnen. De onderhuidse spanning is gedurende het hele verhaal voelbaar en wordt versterkt doordat het gezin uit elkaar gegroeid is en zich niet kan uiten naar elkaar toe. Met haar beschrijvende zinnen en fraaie metaforen weet Steemers de lezer te boeien en af en toe te laten lachen.
“Ruud die verstand zou hebben van onze vader, dat is zoiets als een katholiek die denkt dat je bij een bordeel kunt gaan biechten.”
Er is een vermoeden dat hun vader meer weet, en de hoop is dat de paar dagen in het zomerhuis zijn geheugen zullen opfrissen. Steemers bouwt het verhaal geleidelijk op en door tussendoor af en toe een soort van hint te laten vallen, stuurt ze de gedachten van de lezer meerdere kanten op. Ook in de uitwerking van de personages geeft ze niet teveel weg, waardoor het lang moeilijk blijft de personages te doorgronden. Twijfels alom wie er te vertrouwen is en of de interpretatie wel juist is.
Met Wat niet deert, heeft Steemers een thriller geschreven waarin de familieverhoudingen op scherp staan en de plottwist op het einde de lezer weet te verrassen.
—
Voor het eerst verschenen op Perfecte Buren
