Medisch-etische dillemma’s en verlies van een kind
[Recensie] Twee tienermeisjes raken op vakantie ernstig gewond bij een ongeluk met een quad. Ze zagen het wel zitten om lekker door de duinen te racen met die stoere jongen, die met de schrik vrijkomt. Voor de vier ouders van de meisjes breekt een onzekere tijd aan. Ze pendelen heen en weer tussen het ziekenhuis en het vakantiehuisje dat ze jaren geleden samen hebben gekocht. Ze komen voor medische keuzes te staan en beseffen langzaam dat hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
In de eerste bladzijden van We doen wat we kunnen weet Lykele Muus de lezer al mee te slepen in het verhaal. De zomerse warmte op het eiland is voelbaar. Het ongeluk is heftig en maakt me nieuwsgierig: hoe zal dit aflopen? Het is wel even wennen aan de zes hoofdpersonen en de vier perspectieven: wie hoort ook alweer bij wie? De tekening die Paula maakte helpt daarbij, al verklapt ze hierin ook al iets van het vervolg van het verhaal. Wat het ook makkelijker maakt is dat de ouders niet op elkaar lijken. Gwen en Tom stel ik me voor als ietwat bekakt met aandacht voor uiterlijk, terwijl Esther en Danny in hun joggingbroek rondlopen. Hun opvoedstijl is ook verschillend, net als de manier waarop ze omgaan met de heftige emoties die door de gevolgen van het ongeluk naar boven komen. De ene is nog meer een binnenvetter dan de ander.
Het knappe van het boek is dat de spanning er steeds in blijft, terwijl de ouders eindeloos geduld moeten hebben. Steeds krijgen ze van de artsen te horen dat ze moeten afwachten. Elisa ligt in coma en heeft ernstig hersenletsel opgelopen, maar het kan nog alle kanten op. Madelon heeft een paar gebroken ribben, maar wordt ter observatie in het ziekenhuis gehouden. Op een gegeven moment moet er een grote beslissing worden genomen.
Daar ligt volgens mij een gemiste kans. De schrijver kiest ervoor om de medisch-ethische dilemma’s wel te benoemen, maar er wordt haast niet gewikt en gewogen. De begeleiding vanuit het ziekenhuis in dit keuzeproces lijkt minimaal, wat ik mij amper kan voorstellen. De stellen praten amper met elkaar, al proberen ze dat op een gegeven moment wel met z’n vieren. Daarna wordt er schijnbaar een stuk overgeslagen en dan ineens is het besluit genomen. Ik had graag meer willen lezen over de overwegingen. Dat één van de ouders totaal van mening verandert, wordt helemaal niet toegelicht. Natuurlijk speelt gevoel een grote rol, maar bij zo’n grote onomkeerbare beslissing lijkt het mij goed om het er samen over te hebben en op een rijtje te zetten waarom je hiervoor hebt gekozen.
We doen wat we kunnen is een goed geschreven, spannend boek. Maar het mooie debuut Eland heeft het niet overtroffen.
—
Eerder verschenen op Lalagè leest
