Waardige afsluiter van de bejubelde hoedentrilogie
[Recensie] ‘Een bejubelde hoedentrilogie’, hoe mooi staat dat op je cv? De jonge Canadese illustrator Jon Klassen mag er trots op zijn, veel van wat uit zijn handen komt, verandert in goud. Zijn boeken worden overladen met prijzen, waarvan inmiddels al twee Gulden Palletten, waarvan één voor zijn tweede hoedenboek: Deze hoed is niet van mij. Daarvoor verscheen al Ik wil mijn hoed terug en het pas verschenen We hebben een hoed is de afsluiter van deze trilogie.
Twee schildpadden vinden samen een hoed die hen beiden goed staat. Maar ja, het is maar één hoed en “het zou niet eerlijk zijn als één van ons een hoed had en de ander niet”. Dus laten ze de hoed liggen en proberen te vergeten dat ze hem hebben gevonden. Natuurlijk lukt dat niet, de hoed blijft in hun gedachten en dromen. Gaat de ene schilpad hem toch stiekem halen?
Net als in de andere twee boeken werkt Klassen toe naar een open einde met veel suggestie. Razendknap hoe hij door kleine verschuivingen in de ogen van de schildpadden een wereld aan gedachten en verlangens blootlegt. Grafisch prachtig, geen concessies aan kleur of toegankelijkheid en subtiel en treffend taalgebruik. Een boek om eindeloos te herlezen, net als de andere boeken, want deze trilogie wil je compleet hebben. Het is ook mooi dat er een punt is gezet; niet eeuwig doorgaan op een succesformule. Jon Klassen heeft allang aangetoond nog veel meer in zijn mars te hebben. Zonder twijfel een van de beste prentenboekenmakers van dit moment.
—
Eerder verschenen op Jaapleest
