De auteur laat de hoogtepunten tactisch achterwege zodat je hierover zelf een beeld kan vormen
[Recensie] Wie als eerste een mooi huis vindt, bepaalt in welk dorp we gaan wonen. Daarmee begon de weddenschap die Debbie de Rooij (samen met haar zus Hilde) afsloot nadat ze de grote stad, de files, volle agenda én de deadlines beu was.
Hilde vertrekt als eerste naar het Brabantse platteland waar ze met haar man en twee kinderen de oude apotheek, een monumentaal pand, gaat bewonen. Debby volgt niet veel later en koopt een oude boerderij. Er moet flink wat gebeuren, maar haar droom, een alpaca boerderij, komt steeds dichterbij. Erg prettig dat ze al snel de zeer aantrekkelijke dierenarts Rogier tegen het lijf loopt die haar raad kan geven. Ze weet al snel haar leventje op te pakken, maar als Stijn (haar oud-collega en tevens scharrel) dan plotseling voor haar neus verschijnt, is haar goed geplande leven ineens chaotisch en verwarrend.
Wedden dat ik blijf is een zeer amusant feelgoodverhaal dat vanuit het ik-perspectief (Debbie) verteld wordt. De subtiele wijze waarop de lezer kennismaakt met de (veelal vrolijke) personages is goed doordacht. Door een plotselinge ontmoeting of kennismakingen worden personen geïntroduceerd.
De auteur vermeldt daarbij meestal ook de uiterlijke kernmerken zodat de lezer een compleet plaatje heeft van dit personage. De karakters worden duidelijk neergezet. Zo is Rogier oprecht geïnteresseerd in Debbie’s familie en deze (sociale) karaktertrek komt herhaaldelijk terug. Zo ook bij de andere karakters.
Er is een goede opbouw van (romantische) spanning waarbij met enige regelmaat de situatie zeer amusant afloopt. De verdeling van rust en ontspanning en de drukte van de verbouwing is aangenaam. De innige momenten hebben een opbouwend karakter waarbij de spanning duidelijk te voelen is. De auteur laat de hoogtepunten tactisch achterwege zodat je hierover zelf een beeld kan vormen. Tevens zijn de belevenissen van de personages niet te overweldigend aanwezig zodat er ook ruimte is voor algemene gebeurtenissen. Marijke Vos heeft ervoor gekozen dat dieren een grote rol spelen in het verhaal. Met name de fluffy alpaca’s stelen vanaf het begin je hart.
Het is fijn dat het tijdsverloop van het verhaal zeer vloeiend passeert. Er zijn dus geen stukken te vinden waarin een grote tijdssprong plaatsvindt. Hierdoor beleef je het verhaal met Debbie mee en lijkt het alsof je met haar meeloopt gedurende het verhaal. Je voelt haar frustratie, radeloosheid en afkeer wanneer ze gênante situaties meemaakt en de uitgebreide omschrijving van tederheid zorgt voor een optimale beleving bij de lezers.
Een goed aspect van de auteur is het verwerken van Asperger in het verhaal waarbij ook subtiel benoemd wordt wat eventuele problemen, maar ook de positieve eigenschappen kunnen zijn. Tevens kunnen lezers zich herkennen in bepaalde (opvoed)kwesties zoals het gevoel alles alleen te moeten regelen. Dit weet de schrijfster met een flinke knipoog te vertellen. Kortom hilariteit alom.
Wedden dat ik blijf is een verhaal met de juiste ingrediënten. Ingewikkelde relaties, warmte in vriendschap en met dieren, verlangen en spanning tussen geliefden en dat met een flinke schep humor. Marijke Vos heeft een boek geschreven dat niet onderdoet voor de boeken van Jill Mansell. Het krijgt daarom van mij 4,5 ster!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
