Toneelacademieliefde
[Recensie] Anne van Veen heeft een boek geschreven dat schuurt. In het hoofd dan toch, en niet enkel aan de vingertoppen die na het omslaan van een aantal verwarrende pagina’s onzeker op de kaft blijven hangen. Met Wie ik aan het zijn was debuteerde Van Veen al in 2015. Het thema dat ze aansnijdt is een paar jaar later nog altijd bijzonder actueel.
De achttienjarige Alma is toegelaten op de toneelacademie en wordt opgemerkt door haar dertig jaar oudere docent Peer. Hoewel het ook kan dat Alma hém opmerkt. Van Veen beschrijft in een eerder interview dat de personages naar elkaar hunkeren. Alma in de rol van muze. Die hunkering blijft wat flauw in de tekst zweven en lijkt vooral eenzijdig van Alma te komen. Het is voornamelijk de vlugge ontmaskering van het verlangen dat zichtbaar wordt. Iets dat al snel omslaat naar een onbegrijpelijke verhouding tussen de twee.
Interessant is het decorum van de Toneelacademie. Wanneer Alma haar affaire opbiecht bij de artistiek leider wijst hij haar erop dat ze de rol van Judas had kunnen aannemen. Waarbij hij met soepele vleierij inspeelt op haar integriteit. Hiermee ontmanteld hij haar van een haast nog onopgemerkte kracht en degradeert haar positie terug naar die van weerloze student. Dit alles tegen de achtergrond van Paulus Potters De stier. Een schilderij waarbij de stier met volgroeide lichaamsdelen geschilderd is en tegelijkertijd wordt afgebeeld met nog jonge karakteristieken. Een symboliek die niet misstaat wanneer we het hebben over een liefdesrelatie tussen een jonge student en oude docent.
Wanneer Alma wil weten wat er nu met Peer zal gebeuren, zonder overigens zelf enige suggestie aan te dragen, wordt de werkelijke betekenis van het verhaal duidelijk. De onschuld en aandoenlijke naïviteit van Alma zit niet enkel gevangen in een onduidelijke en onbegrijpelijke affaire, maar ook in een systeem.
Het personage Alma blijft wat oppervlakkig hangen. De realiteit lijkt haar maar minimaal in te halen wanneer ze zijn “wit vissige lijf met trouwring” gadeslaat en haar gezicht moet afwenden. Toch lijkt ze niet van hem weg te willen lopen. Daarmee krijgt Alma iets kwetsbaars en afhankelijks in haar houding naar Peer.
Anne van Veen lijkt een creatieve duizendpoot. Ze schrijft, zingt en acteert. Dit verhaal bergt prachtige, soms bijna poëtische, zinnen maar leest als een deegje dat langer gekneed had kunnen worden. Toch is het een vermakelijk boek dat je achterlaat met een vreemde verwarring waar maar je moeilijk de vinger op kunt leggen. En daar moet je maar net tegen kunnen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
