"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Wie niet horen wil

Zaterdag, 15 mei, 2021

Geschreven door: Nicci French
Artikel door: Jeannie Bertens

De hoofdpersoon is knettergek, dat moet wel. Of toch niet?

[Recensie] Tess heeft samen met haar ex-vriend Jason een driejarig dochtertje, Poppy. Ze zijn in goede harmonie uit elkaar gegaan en hebben duidelijke afspraken over Poppy gemaakt. Jason is nu getrouwd met Emily en Poppy is regelmatig bij hen. Ook Tess heeft een nieuwe relatie, met Aidan, al is dit nog pril. Op een dag komt Poppy terug na een bezoek aan Jason en Tess merkt meteen dat er iets is met haar. Ze is van streek, plast weer in haar bed én heeft een zwarte, duistere tekening gemaakt van een vrouw die van een toren valt. Voor Tess staan alle seinen meteen op rood

De politie kan niets doen en Tess gaat dan zelf op onderzoek uit. Er blijkt werkelijk een vrouw van een hoge flat gevallen te zijn, maar dat het de vrouw is van Poppy’s tekening valt te betwijfelen, ze is immers dagen ná die tekening gestorven. Dan valt er nóg een dodelijk slachtoffer, Tess is overtuigd dat het dezelfde moordenaar moet zijn en dat zij en Poppy in groot gevaar zijn. Haar vrienden en haar ex denken dat Tess feiten niet meer van fictie kan onderscheiden. Ze heeft inmiddels zowat enkele man in haar omgeving zwartgemaakt, voor hen is het duidelijk dat Tess hulp nodig heeft. 

“Achter dit alles, en eronder, en erboven als de lucht die ik inademde of de angst waarin ik leefde, lag het beeld van Poppy.” 

En:

Hereditas Nexus

“Poppy die in me weg probeerde te kruipen, zich met klauwende handen aan me vastklemde. Poppy die over haar tekeningen gebogen zat en me signalen gaf die ik niet goed kon lezen. Poppy die schreeuwde. Poppy die als een doodsbang spook door het huis dwaalde. Poppy die me vroeg of ik dood was. Poppy die mijn naam riep, nacht na nacht, mama mama mama. Die om hulp vroeg, om redding. Die me een mes gaf. Die met haar oren gespitst luisterde, met haviksogen de wereld opnam, met al zijn verwarde, tegenstrijdige betekenissen.”

Tess kan niet anders dan Poppy voor de volle honderd proberen te beschermen tegen een kwaad dat diep verborgen ligt.

Tess wordt neergezet als een neurotische vrouw die zich veel zorgen maakt om Poppy. Als lezer twijfel je aan haar gezond verstand, ze deinst er niet voor terug om haar ex en zijn nieuwe vrouw te stalken. Ook insluipen en een computer hacken lijkt ze normaal te vinden in haar queeste om Poppy te beschermen. 

Een sterke thriller, de personages zijn goed uitgewerkt en een mooi, lang verborgen plot. Kortom, weer een prima standalone van dit schrijversechtpaar.

Eerder verschenen op Perfecte Buren

Boeken van deze Auteur:

Heeft iemand Charlotte Salter gezien?

In hechtenis

De gunst

In hechtenis

Wie niet horen wil

Huis vol leugens