Niemand snapt hun beslissing
[Recensie] Piet Baete heeft in Knokke-Heist zijn humaniorastudies gedaan. Hij studeerde later Germaanse talen in Leuven. Daarna trok hij naar de Verenigde Staten voor studies scenarioschrijver aan de UCLA (Los Angeles). Hij heeft al scenariowerk voor film en tv op zijn actief. Zo schreef hij mee aan de tv-series Team Spirit en Aspe. Dromen van de dood was de eerste psychologische thriller van zijn hand.
Tristan en Clarisse kennen elkaar van jongs af aan. Het is voor iedereen vanzelfsprekend dat zij een koppel zijn en een koppel zullen blijven. Ze zijn voor elkaar bestemd. Ook Tristan is daar heilig van overtuigd. Tot Clarisse op een dag met het voorstel komt om ieder zijn weg te gaan en het lot te laten beslissen over hun toekomst samen, of ze daadwerkelijk voorbestemd zijn. Eigenlijk vindt Tristan het maar niets, maar stemt toch in met Clarisses idee. Niemand snapt hun beslissing, want als je gelukkig bent dan maak je zo’n keuze toch niet?
Na een tijd gaat Tristan op zoek naar Clarisse. Hij mist haar, hij mist haar stem. Op zijn weg komt hij mensen tegen die soms maar even zijn pad kruisen en mensen met wie hij langere tijd doorbrengt. Op hun manier dragen ze allemaal hun steentje bij in zijn zoektocht naar Clarisse of ………. is het de zoektocht naar zichzelf?
‘Stop met struikelen. Laat Clarisse los. Stap in het leven.’
Piet Baetes woorden vloeien uit zijn pen. In vierenveertig korte hoofdstukken zuigt hij je mee in het leven van Tristan. Op een begrijpelijke, duidelijke manier weet hij de gebeurtenissen in het leven van Tristan neer te zetten. Je waant je in zijn leven, je waant je ter plekke. Dit omdat Tristan zijn verhaal aan jou, de lezer, vertelt. Je voelt je aangesproken en stilaan krijg je er een vriend bij die je af en toe eens goed door elkaar wilt rammelen. Wakker wil schudden.
Tristan praat niet alleen tegen jou, maar gaat in dialoog met iedereen die zijn pad kruist. Hij vertelt hun over Clarisse of gewoon over de dagdagelijkse dingen die hem bezighouden. Of, als hij het even niet meer weet belt hij zijn vriend bij het tankstation, in zijn blauwe overall en met smeerolie op zijn onderarmen. Op hem kan hij dag en nacht rekenen.
Dit boek lees je niet in één ruk uit. Dit is een boek om van te genieten. Eentje dat je maar eens om de zoveel tijd in handen krijgt. De stijl van het boek wordt gekenmerkt door Baetes filosofische redeneringen. Die zetten je aan het denken. Het boek staat er vol van, maar om er toch enkele te noemen:
‘…. schrijf haar dat je alleen maar te laat komt op plaatsen waar je niet op tijd wilt zijn.’
Of
‘We maken echt veel te veel van veel te weinig.’
Opvallend en subliem in dit verhaal is de scherpe kijk van de auteur op het leven en wat er achter schuilt. De vergelijking met een schaakspel of de blinde vlek die mensen hebben om zaken in het leven wel of niet te zien, het zijn er maar enkele. Elke keer slaat Baete (voor mij toch) de spijker op zijn kop.
Het boek is aandoenlijk, leerrijk en grappig tegelijk. Sfeerbeelden zijn filmisch neergezet. Wie niet weg is zit opbouwend goed in elkaar. De vraag waar Clarisse is en of ze het lot nu inderdaad getart hebben, blijft je bezighouden. En ondertussen ga je helemaal op in Tristans wereldje. Baete laat hier en daar een klein puzzelstukje vallen, waardoor je denkt dat je het weet. Helaas is de plot hartverscheurend en zie je die niet aankomen.
Het verhaal van Tristan is een verhaal over liefde (vooral liefde), ontmoeten, zoeken, loslaten, verwerken….. De essentie! Een verhaal over leven en overleven met herkenbare situaties, herkenbare conversaties. Oprechte emoties waar je jezelf in terugvindt. De cover en de titel kun je dan ook maar begrijpen, als je het boek gelezen hebt.
Baetes schrijfstijl is aangenaam. Een mooi staaltje proza verpakt in een verhaal. Op een paar kleine puntjes na die me niet erg realistisch lijken, was dit verhaal een bijzondere ervaring. Ik ben onder de indruk! Het is totaal iets anders dan ik gewend ben, maar het was een lust dit boek te mogen lezen.
‘We zullen binnen tien jaar nog eens praten.
Ja. Laten we dat doen.’
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
