De band tussen de twee broers is in het hart gesmeed
[Recensie] De negenjarige Vesper woont samen met zijn broer Or en moeder Inanna in de bossen van Westwald waar ze leven in een kring met meerdere hutten. Op een nacht worden enkele hutten van een nabijgelegen kring in brand gestoken door reusachtige mannen met bijzondere ogen.
In de consternatie die daardoor ontstaat, worden Vesper, zijn broer en moeder ontvoerd door de mysterieuze leden van het volk Tarealar. Angr, de Eerstgeroepene, is de leider van dit volk. Hij claimt dat Versper hun god Adal is die hen door magie heeft geschapen met het doel het koninkrijk tot de laatste steen weg te vagen. De broers proberen uit alle macht om te ontsnappen, waarbij Vesper zich steeds meer bewust wordt van de vernietigende kracht die hij heeft geschapen.
De sfeer in dit fantasyboek is zeer goed weergegeven. Het leven in hutten en forten, vervoersmiddelen zoals zeilschepen en een koeienwagen, de gebruiken en namen geven je het gevoel dat je aanwezig bent in de Middeleeuwen of de Viking tijd. Ook vanwege de tijdsaanduidingen: de Oorsprong waar alles begon en een maan voor aanduiding van een periode van tijd. Daarnaast speelt het zich af in de natuur en reis je met Finlar en Ardon mee door de bossen als ze op zoek gaan naar de ontvoerde Vesper.
Als je met Or door het bos wandelt, fluistert het woud je haar geheimen toe. De schrijfstijl is prettig met prachtige zinnen: ‘Toen ze zich van elkaar losmaakten bleef er een scherfje van haar in hem achter’. Het verhaal is onderhoudend, spannend en op sommige momenten zelfs ontroerend waarbij je bijna een zakdoek nodig hebt. De vertelstijl is aangepast aan de personages. Als Vesper “spreekt” hoor je een jongen van 9 jaar, maar uit zijn stem en handelingen als god spreekt gezag. De Tarealar hebben hun eigen taal terwijl bij anderen een licht humoristische toon valt te bespeuren. Misschien is het boek ook enigszins een aanklacht tegen de huidige (stenen) wereld. ‘Het aantal mensen met de gave om te luisteren lijkt langzaam af te nemen. Of misschien neemt de herrie in de wereld wel gewoon toe.’
Dit is het debuut van Elmar Otten en het eerste deel van de trilogie van Het Fluisterende Woud. Ik was teleurgesteld dat dit boek niet echt een afgerond verhaal is; het is net een cliffhanger bij een televisieserie waarbij je een lange tijd op de volgende aflevering moet wachten. Maar ik wil wel wachten, want ik ben benieuwd naar het vervolg van deze trilogie, want ik wil weten hoe het verder gaat met Vesper. Ik waardeer het boek met 3,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
