De wereld in winter
[Recensie] Smith benoemt en behandelt in haar nieuwste boek de hele toestand in de wereld, natuur, milieu, politiek, vluchtelingen, kunst. Ze vertelt over de vrouwen bij Greenham Common die met hun acties in de jaren tachtig van de vorige eeuw de kernwapens tegen trachtten te houden (en waar ik bij was!), over het plastic in de oceanen en natuurlijk over de Brexit.
Maar ze vertelt vooral het verhaal van vier mensen die elkaar niet of nauwelijks kennen en kerstmis samen doorbrengen. Het gaat over liefde, familie en vriendschap. Over het leven dus.
Ali Smith heeft een heel eigen stem, zij schrijft zo virtuoos dat het mij niet uitmaakt waar het over gaat. Haar stijl neemt me helemaal mee naar waar zij mij wil hebben: in de wereld, in haar verhaal. Ze dwingt en verleidt me Google bij de hand te houden, om dingen op te zoeken. Zo leer ik steeds meer over de wereld, over mensen en hun motieven om dingen te doen of te laten, over het leven.
Na het lezen van dit boek weet ik meer over Shakespeare, over vogels en vogelaars, over de herkomst van woorden en waarom honden en katten rondjes draaien voor ze ergens gaan liggen.
Zij geeft me alles wat ik zoek in boeken, in de literatuur. Niet de vlucht uit mijn eigen leven maar zicht op wat er nog meer leeft, wat er zich buiten mijn bubbel afspeelt. Dat er zoveel meer mogelijk is en voor anderen juist zoveel minder.
Plus, een hele grote plus: puur leesgenot.
—
Eerder verschenen op Haasblog
