Colgan heeft de gave om personages tot leven te brengen
[Recensie] Dit einde van de Café Zon&Zee trilogie vond ik teleurstellend. In het vorige boek ging Colgan mooi de diepte in bij de personages, iets wat ik in het eerste deel nog een beetje miste. Het was een goed samenhangend verhaal waarbij ik meer geraakt werd dan in het eerste deel. Ik had gehoopt dit laatste deel op een zelfde manier te beleven maar voor mij kwam dit niet uit. De personages bleven in dit deel weer erg oppervlakkig terwijl er toch zeker belangrijke gebeurtenissen voorbij komen. De emoties bij Fintan en Colton kwamen niet over, hier had ik veel meer van verwacht. Ik denk ook dat Colgan hier meer mee had kunnen doen om de lezer echt te raken.
Flora en Joël blijven ontzettend om elkaar heen draaien. De liefde tussen hen is in Wintereiland nauwelijks meer voelbaar voor de lezer. Dit vind ik jammer omdat ik het juist mooi vond dat hun relatie niet (meteen) gemakkelijk verliep. Ook de persoonlijke strubbelingen waar zij doorheen gaan zijn niet makkelijk maar zouden hen wel sterker kunnen maken, ook als koppel.
Lorna, Mark en Marsha zijn wel aanwezig in het boek maar voelen nu meer als figuranten om het verhaal op te vullen dan de mooie en interessante personages die ze hadden kunnen zijn. Wat mij betreft een gemiste kans! De meest interessante rol is misschien nog wel weggelegd voor Saïf terwijl ook hier Colgan mogelijkheden laat liggen. Zijn worsteling met het ouderschap, het nieuwe leven van hem en zijn zoons, hun achtergrond en de vermissing van hun moeder en vrouw geven veel stof voor een verhaallijn. Colgan haalt hier te weinig uit.
Was alles dan slecht? Nee dat niet. Colgan heeft zeker de gave om personages tot leven te brengen, een heel eiland zelfs! Je ziet Mure zo voor je en waant je als bezoeker tussen de eilandbewoners. Ook kan ze de warmte tussen de mensen heel goed tot leven brengen. De broer van Colton, Tripp, komt over als een zeer vervelende man. Terwijl hij van de eilandbewoners het voordeel van de twijfel krijgt, ga je daar als lezer in mee.
Het einde van dit boek voelt niet als het einde. Colgan laat teveel lijnen openstaan, er is bijna niets afgerond dus voor je gevoel kan alles nog gebeuren. Zou Colgan stiekem nog een vierde boek over Flora schrijven? Wat betreft het einde zou dat zeker kunnen, en misschien zelfs gewenst zijn. Ik weet niet hoe het met andere Mure liefhebbers zit maar ik bleef zitten met een onvoldaan gevoel. Aan mensen die nog niet aan deze serie zijn begonnen zou ik misschien zelfs adviseren om alleen deel één en twee te lezen, puur omdat het tweede boek een mooier einde had om mee af te sluiten en dit boek te weinig toevoegt aan het verhaal over Mure en zijn bewoners. Wintereiland krijgt van mij 2 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
