Een razend spannend apocalyptisch sciencefiction-boek
[Recensie] In de nabije toekomst kreunt de Aarde onder de pakken sneeuw en ijs. Zelfs in de zomer sneeuwt het, en gletsjers verpletteren volledige dorpen en steden in Europa, Azië en Noord-Amerika. Een nieuwe ijstijd lijkt te zijn ingezet. Overal vluchten mensen weg naar de weinige bewoonbare gebieden. Nieuwe bondgenootschappen ontstaan tussen de landen onderling, met als doel de laatste leefbare zones in te palmen. Tegelijk zijn wetenschappers massaal aan het zoeken naar antwoorden en oplossingen. Sondes worden de ruimte in gestuurd om metingen te doen. Rond Mars ontdekken ze een onbekend object dat zich richting de zon begeeft. Hebben ze de reden van de Lange Winter ontdekt? Een groep experten wordt daarom in allerijl klaargestoomd om op missie te vertrekken en contact te maken met het object. Maar eenmaal ter plaatse doet het team een ontdekking die de loop van de mensheid volledig zal veranderen. En misschien zelfs vernietigen.
Met Winterwereld heeft A.G. Riddle een razend spannend apocalyptisch sciencefiction-boek neergezet. Het is daarbij het eerste deel in de Lange Winter-trilogie. En het zevende boek dat Riddle geschreven heeft. Enkele van zijn boeken zouden ook worden verfilmd.
Het verhaal speelt zich voor een groot deel af in de ruimte. Daar begint het boek ook, waarbij we kennismaken met Emma Matthews die gezagvoerder is op het ISS. Daarna keren we terug naar de aarde, waar het intussen al geruime tijd sneeuwt, zelfs in de zomer. De Lange Winter wordt het genoemd. Daar zit wetenschapper James Sinclair wegens een (nog) onduidelijk misdrijf in de gevangenis, en de toestand is er allesbehalve stabiel. Toch kruisen de levens van Emma en James elkaar, en leren ze elkaar kennen in de ruimte waar ze samen een missie moeten volbrengen en proberen de Aarde te redden. Het einde is in elk geval spectaculair, en zorgt voor een perfecte overgang naar het tweede deel.
Vanaf het eerste hoofdstuk is de spanning al meteen te snijden. Er gebeurt van alles waar geen verklaring voor is, en er staan mensenlevens op het spel. Dat maakt dat je al direct op het puntje van je stoel zit en je meer wilt lezen. A.G. Riddle heeft het hierbij slim gespeeld om telkens een hoofdstuk rond Emma af te wisselen met een vanuit James’ standpunt. Zelfs als beide personages samenkomen blijft dit het geval. Het is de ideale basis om een hoofdstuk te eindigen met een goede cliffhanger. En dit gebeurt al direct bij hoofdstuk één. Het prikkelt je als lezer nog meer om verder te lezen, zeker in het begin wanneer beide personages nog gescheiden zijn. Het ik-perspectief maakt het allemaal nog een stukje intenser.
Het verhaal staat dus eigenlijk met beide personages. Vooral hun conversaties met elkaar en andere personages zijn van een zeer hoog niveau. Zelfs de passages van een maandenlange ruimtereis weet A.G. Riddle nog boeiend te maken hierdoor. Je voelt de angst, onzekerheid en verslagenheid bij de personages wanneer de toekomst er niet rooskleurig uitziet. Maar ze blijven hopen en doorzetten, ze laten zich niet doen, en zetten alles op alles om de mensheid te helpen. En dat voel je als lezer eveneens. Wat hier ook zeker bij helpt is dat het allemaal zo echt aanvoelt. Alsof het ooit zomaar zou kunnen gebeuren. De gebruikte technologieën zijn realistisch, net zoals de manier waarop de missie wordt aangepakt en er in de ruimte wordt gereisd. Het leunt allemaal dicht aan tegen hetgeen wij nu al kennen, niets wat onmogelijk vergezocht is. En dat vond ik een aangename verrassing.
A.G. Riddle heeft een aangename en duidelijke schrijfstijl. Alles wordt grondig en begrijpelijk uitgelegd, zonder nodeloos in detail te treden. Dat maakt dat het verhaal erg vlot leest. Hij weet ook de juiste sfeer neer te zetten, hoop en gelatenheid wisselen elkaar af, en dat voel je als lezer duidelijk. Daarbij is de verhaallijn ook nog eens tot in de puntjes uitgewerkt, en slaagt de auteur erin om dit op een filmische manier weer te geven. Zelfs in de ruimte klopt alles tot in de puntjes, zoals het belang van het sporten in de ruimte om niet te veel botdichtheid te verliezen.
Ik was erg enthousiast toen ik de Lange Winter-trilogie mocht lezen. Ik vloog direct in Winterwereld, en wat las deze snel! Vanaf de eerste pagina zat ik al aan het boek gekluisterd, zeker de verhaallijn van Emma is razend spannend in het begin! Het sterkste punt voor mij is het hoge niveau van uitwerking van de personages Emma en James, en hoe zij met elkaar in dialoog gaan. Dit bleef mij de hele tijd boeien. Alleen is er een geheim in James’ leven waar tot vervelens tot naar wordt gerefereerd, terwijl alles maar duidelijk wordt naar het einde toe.
Voor mij was Winterwereld een groot succes, en ik geef dit dystopische eerste deel dan ook een welverdiende 4,5 sterren!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
