Niemand vertrouwt elkaar nog
[Recensie] Louis van Dievel is journalist bij de Vlaamse zender VRT en heeft al diverse boeken op zijn naam staan. Voor het boek Hof van Assisen heeft hij in 2012 de Knack Hercule Poirotprijs gewonnen. De voorkant doet me denken aan de boeken van Astrid Lindgren uit de jaren zeventig, maar de achterflap tekst geeft aan dat het totaal geen kinderboek is.
In het fictieve Kerkevoort, gelegen in de Vlaamse Kempen in de provincie Antwerpen, ligt Lucienne Stassen op sterven. Lucienne heeft jarenlang iedereen in het dorp begluurd en in de gaten gehouden. Ze is daarom goed op de hoogte van alle roddels en achterklap. Op haar sterfbed is ze niet te beroerd om iedereen te laten weten wat ze heeft gezien in de afgelopen jaren. In de diverse cafés en op straat worden de roddels uitvoerig besproken. Soms zijn het geen roddels meer, maar regelrechte beschuldigingen van overspel, verkrachting, moordpogingen en pedofilie. Hierdoor staat iedereen wantrouwend tegenover elkaar of staan de inwoners zelfs naar elkaars leven. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de verhalen over de kleurrijke inwoners van en het dagelijks leven in het dorp waaronder de rijkste en machtigste man van het dorp die op zijn centen zit, de regisseur van pornofilms, de loodgieter met een heel hoog libido en een hoogoplopende ruzie bij het kerkbestuur.
Het boek is geschreven in het Vlaams. Als Nederlandse lezer komen er veel woorden en zinnen in voor die voor mij onbekend zijn. Gelukkig is er een Vlaams-Nederlands woordenboek beschikbaar op internet. De proloog begint met een gesprek in Vlaams dialect en dat zet de toon voor de rest van het boek. De korte hoofdstukken hebben een zin uit het hoofdstuk als titel en worden iedere keer vanuit een andere inwoner verteld. De dialogen zijn weergegeven zonder leestekens wat betekent dat je niet altijd door hebt dat het gezegd wordt noch wie het zegt. Ook de omgeving waarin het dorp ligt en het verhaal zich afspeelt, zegt mij niets. Van een van de personages wordt aangegeven dat deze afkomstig is uit Tongeren, maar wat evenwel niet alles verklaard. Waarschijnlijk zegt het de Vlamingen voldoende, maar ik kan hier niets mee en weet daarom niet wat niet alles verklaard.
Het dorpsgevoel komt goed tot zijn recht in het verhaal en is hier en daar zelfs kneuterig. Je ziet de cafés en de huizen voor je. Voorin het boek staat een lijst met namen van de 22 (!) belangrijkste personages in het verhaal. Deze lijst komt verderop in het boek nog goed van pas zodat je kan terugkijken wie wie is en wat de relatie tot de ander is. Als je hem vooraf leest, weet je al een beetje wat je te wachten staat, dus sla hem in het begin over. Helaas komen de personages niet echt uit de verf. De meeste inwoners worden karikaturaal en oppervlakkig beschreven; slechts een enkeling sprak me een beetje aan.
Naarmate het boek vorderde kreeg ik het gevoel dat ik een feuilleton aan het lezen was of een komische soap. Er werden veel dingen herhaald; diverse keren is voorbij gekomen dat uitbaatster Elvire van cafe ‘t Stellake (vanwege de staat van het café door de bezoekers omgedoopt tot ‘t Stalleke) met Nicky wil worden aangesproken. Op een gegeven moment wordt het vervelend, zeker omdat het in de namenlijst vermeld staat. Ook zat er geen vaart in het boek, er gebeurde niet veel en als er wel wat gebeurde werd er snel overheen gegaan.
Al met al vond ik het heel moeilijk om het boek uit te lezen omdat het mijn interesse niet kon opwekken vanwege het ontbreken van enige vorm van spanning of ontknoping. De schrijfstijl heb ik ook niet als prettig ervaren. Dit is de reden dat ik het boek met 2 sterren waardeer.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
