"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Wolvinnen van Otrostaadt

Zaterdag, 2 februari, 2019

Geschreven door: Jasper Polane
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Verhaal vol levendige (soms gruwelijke) verbeelding

[Recensie] Aanvankelijk dacht ik dit boek een lagere score te moeten geven, maar tegen het eind kon ik het werkelijk niet meer wegleggen, en de manier waarop Jasper spanning op spanning stapelt verdient zeker vier sterren.

Ik denk dat ik het vorige boek, De vorstin van de kou, beter vond. Dat was beter opgebouwd, met een duidelijker plot. Dit boek had last van het ‘middle book syndroom’, waar de wereld met haar belangrijke elementen en details in de eerste twee delen is opgebouwd, maar waarin de verhaallijnen nog niet bij elkaar komen in een climax die alles duidelijk maakt. Het totale dreigende gevoel van het vorige boek, de drukkende onontkoombaarheid, vond ik hier ook niet terug. Maar ik kan wel zeggen dat ik erg uitkijk naar het slot van deze serie. Dat heeft de auteur dus zeker voor elkaar gekregen.
Aan fantasie heeft Jasper geen gebrek, ook in dit boek niet. De eerste vijftig of zestig pagina’s gebeurde er nog niet zo veel en leek er nog geen verhaal op gang te komen. Toen vonden Heike en Edison echter een puzzel in een gekkenhuis en kreeg ik dat fijne ‘oh shit’-gevoel. Dat werd ook waargemaakt in het vervolg. En in de tweede verhaallijn kom je erachter wat de Inquisitie verborgen houdt op de benedenverdieping van de toren en is er een leerlinge die wel heel ver gaat om macht te verkrijgen…
De verhaallijnen worden interessant met elkaar verweven, er zijn onverwachte, schokkende gebeurtenissen, waardoor je het gevoel krijgt dat het verhaal echt onvoorspelbaar is geworden, en een welkom weerzien met verloren gewaande karakters (al kwamen sommige gezichtspunten tegen het eind wel erg uit de lucht vallen en hadden ze zelfs een belangrijke rol in de ontknoping. Een licht ‘deus ex machina’-gevoel bekroop me wel). Oh, en creepy elementen zoals het vervagen van persoonlijke trekken, doordat karakters zich in een andere wereld hebben gekopieerd, of het wel snel opgroeien van een tienermeisje geven een mooi onaangenaam gevoel, het moet bijna wel tot iets naars gaan leiden. Dit verhaal bevat daarmee nog steeds interessante elementen van ‘kosmische horror’ a la Lovecraft, maar op een originele wijze in het verhaal gepast. Het is bovendien goed geschreven, ook weer beter dan deel 2. Hier merkte ik bijvoorbeeld geen afstandelijkheid in de actiescenes en kwamen de klappen goed aan. Het schrijven is wel wat functioneel, zonder franje, maar het loopt lekker, met goede afwisseling van zinsopbouw en zinslengte.

Dat de auteur voor vrouwelijke hoofdpersonen heeft gekozen, met verschillende huidskleur en verschillende uitingen van seksualiteit vind ik iets om te prijzen, maar ik kreeg helaas niet echt het gevoel dat hij zich heel erg in ze kon inleven (of in elk geval dat ik dat niet kon). Er zat naar mijn gevoel nog iets oppervlakkigs in het gevoelsleven van de karakters en in bijvoorbeeld hun focus op verliefdheidsgevoelens of jaloezie, dat voor mij eendimensionaal voelde. Misschien kwam het ook doordat de hoofdpersonen het veel hadden over wat ze voelden, maar dat ik het niet veel zag. Tell, not show.

Het karakter met wie ik wel helemaal kon meeleven was Ilse. De auteur heeft me ooit verteld van zijn liefde voor de X-menstripverhalen en in haar verhaallijn met de ESP-trainingen en de door leraren opgezette trainingen, zag ik dat wel terug, ook in de onderlinge dynamiek tussen de leerlingen. Goed gedaan en met de meeste leerlingen leefde ik mee, wat voor schokkende dingen ze ook meemaakten.
Concluderend moet ik stellen dat je dit verhaal niet in de eerste plaats moet lezen om psychologisch inzicht in de karakters of diepe persoonlijke thematiek. Maar als je dit leest om het plot, dat over vier delen heen goed wordt opgebouwd (het is nu tijd voor de finale), het avontuur (in grote doseringen) en de (soms gruwelijke) fantasie van de auteur, kom je echt aan je trekken. Een verhalenverteller is Jasper zeker, en je moet je gewoon aan zijn spel overgeven, ook als de hand van de auteur soms nog achter de poppen in de poppenkast zichtbaar is. Met de juiste verwachtingen en een open instelling zul je zien dat je net als ik tegen het eind niet kunt wachten om verder te kunnen lezen.

Foodlog

Eerder verschenen op Hebban.nl 

Boeken van deze Auteur: