Haar koppigheid staat haar in de weg
[Recensie] De boeken van Sue Grafton hebben mij wellicht in mijn late puberjaren weer aan het lezen geholpen (samen met alle andere auteurs van mijn ‘treinboeken’). Ik heb al haar boeken dan ook verslonden, want dat Kinsey Millhone een fantastisch personage is staat buiten kijf. Dit naast het feit dat Grafton altijd wel een origineel en spannend detectiveverhaal kon verzinnen. Het is zo jammer dat na het verschijnen van haar eerste alfabetboek in 1982 met als titel A staat voor Alibi, nu er nooit een boek meer zal komen van de laatste letter vanwege haar recente overlijden.
X staat voor tien, een kruis, een kus
Kinsey Millhone is nog steeds een eigenwijze en goede privédetective. Nieuwsgierig van aard met een goede dosis lef. Want dat heb je wel nodig in haar vak. Ook in dit boek woont Kinsey nog steeds bij Henry, haar huisbaas, en is vrijgezel. ‘s Ochtends vroeg loopt ze graag hard en houdt nog steeds van lekker eten. Het liefst doet ze dat bij het eetcafé Rosie’s om de hoek.
Voor een opdracht moet ze voor een rijke dame een voormalig bankrover opzoeken. Ze geeft aan dat het haar zoon is, die ze bij de geboorte heeft afgestaan. Het is een makkelijke klus, Kinsey heeft de beste jongeman dan ook binnen no-time gevonden. Helaas blijkt ze voor het karretje gespannen te zijn want haar opdrachtgever blijkt niet te bestaan.
Daarnaast zit ze met een oud onderzoek van een oude collega in haar maag. Er zijn mensen die interesse hebben in de oude dossiers. Eigenlijk is het meer dan interesse, want de mensen die de dossiers opeisen zitten de weduwe van haar ex-collega akelig dicht op de huid. Een interesse die naar het idee van Kinsey niet rechtvaardigt kan worden. Gelukkig is er dan altijd haar koppigheid die ervoor zorgt dat Kinsey finaal dwars gaat liggen.
Tot slot is er natuurlijk iets in het privéleven van Kinsey en Henry dat aandacht nodig heeft. Dit keer gaat het om de nieuwe buren die haar vriend en huisbaas een poot uittrekken. En als het iets is waar Kinsey niet tegen kan, is het onrecht. Vooral niet tegen haar lieve vriend Henry.
Nog steeds dezelfde Kinsey
Al die verhaallijnen zorgen een beetje voor een wat chaotisch verhaal, soms is het wat lastig om te volgen. Zeker wanneer blijkt dat bepaalde lijnen met elkaar te maken hebben. Op een gegeven moment is het wat onduidelijk en dat ben ik helemaal niet gewend van Grafton. Gelukkig zijn er dan de herkenbare onderwerpen en personages waar je je als lezer aan kan vasthouden. Want dat is in al die jaren niet veranderd. Zelfs Kinsey is sinds 1982 geen jaar ouder geworden.
Ik vind het leuk om te lezen hoe Kinsey nog steeds met haar kaartjes, waar ze al haar informatie op schrijft, werkt. En hoe ze relaties tussen ogenschijnlijke verschillende gebeurtenissen weet te leggen. Door de brutale mond, lef en de koppigheid van Kinsey tezamen met de prima verhaallijnen, vind ik deze alfabetreeks van Grafton nog steeds een van de meest aansprekende detectives om te lezen.
—
Eerder verschenen op Boekenz
