Mooie verhaallijn met onderhuidse spanning
[Recensie] Het is twaalf jaar geleden dat Mats door reddingswerkers uit een gletsjer is bevrijd. Hij herinnert zich hier niets meer van, net als bijna zijn hele verleden. Met hulp van zijn psycholoog probeert hij om opnieuw zijn leven op te bouwen. Tegelijk gaat hij op zoek naar zijn verleden, naar Sarah, een vrouw die in zijn dromen opduikt. Wanneer hij haar op het eiland Schiermonnikoog dicht kan benaderen, herinnert hij zich steeds meer over zijn val in de gletsjer.
Met Zand heeft Koen D’haene een spannende misdaadroman neergezet. Het is het vervolg op zijn vorige boek IJs dat in 2016 verscheen. Zand kan echter ook als standalone gelezen worden.
Het boek begint met een spannende proloog, die een terugblik werpt op een gruwelijke gebeurtenis in het verleden van Mats. Het legt tegelijk een link met het vorige boek, voor wie dit al gelezen heeft. Anders is het de ideale manier om de lezer vanaf het begin op het puntje van zijn stoel te krijgen. Ikzelf las Zand zonder voorafgaand IJs te hebben gelezen.
Eenmaal de verhaallijn wat begint te lopen, merk je dat de spanning van in het begin wat terugzakt. Het is een verhaal dat vrij rustig en traag vooruitgaat, zeker in de eerste helft, maar toch weet het je als lezer voldoende te boeien. Je bent contant nieuwsgierig naar wie Sarah nu eigenlijk is, en of Mats zich meer zal kunnen herinneren. Dat maakt dat je blijft verder lezen. Het einde is erg spannend en zit vol onverwachte wendingen, maar de echte spanning zit hem in de opbouw en uitwerkingen van de plot. Deze is erg intrigerend en geeft slechts stukje bij beetje wat van zijn geheim prijs. En zit vol onverwachte wendingen.
Het verhaal wordt vanuit twee personages verteld: Mats en Sarah. Dit telkens vanuit de ik-persoon. Deze perspectiefwissel zorgt ervoor dat je het verhaal vanuit beide kanten voor je ziet. Dit maakt het extra boeiend en zorgt soms voor kleine cliffhangers. Ook de prachtige omschrijving van Schiermonnikoog maakt het verhaal prettig om te lezen. Al gaat de verhaallijn soms wel erg in detail wat de beschrijving van het eiland betreft.
De personages zijn heel goed uitgewerkt. Mats komt over als een wat onzekere persoon, die door zijn trauma weinig empathie meer voelt en daardoor ook moeite heeft met sociale contacten. Hij is ook bijna alles van zijn herinneringen kwijt. Dat maakt hem kwaad, gefrustreerd en verdrietig, en dit kun je ook heel goed voelen tijdens het lezen van het boek. Want hoe zou je zelf zijn? Sarah weet daarentegen goed wat ze wil, ze is populair bij de mannen en vooral op Schiermonnikoog moet ze veel moeite doen om deze op afstand te houden. Ze is erg berekend, en ook wel koel. Zich binden met iemand is moeilijk voor haar, en brengt haar in verwarring. En ze draagt enkele geheimen met zich mee. Beide personages zie je evolueren tijdens het lezen, maar Mats toch het meest van al. Hoe meer hij zich herinnert, hoe zekerder hij wordt en weet wat hij wil.
Koen D’haene heeft een zeer vlotte schrijfstijl die aangenaam is om te lezen. Hij schrijft ook zeer gedetailleerd en beschrijvend. Wie Schiermonnikoog niet kende, zoals ik, heeft na het lezen van dit boek toch een duidelijk beeld van het eiland. Tijdens de wandelingen met Michael leek het alsof je zelf bij de rondleiding aanwezig was. Erg leuk, maar tegelijk is het opletten dat de lezer zich niet verliest in de details.
Ik ben erg blij dat ik Zand van Koen D’haene heb mogen lezen. Het is een zeer intrigerend verhaal, waarin de klemtoon niet lag op actie, maar op een mooie verhaallijn met onderhuidse spanning. Het heeft mij dan ook zeker kunnen bekoren. En ik vond het ook geen nadeel om niet eerste IJs te hebben gelezen. Integendeel, ik denk dat ik mij nu nog meer heb kunnen laten verrassen zonder enige voorkennis. Mats en Sarah waren twee totaal nieuwe personages voor mij. Ik ben wel zeker van plan om IJs nog te lezen, ik heb het boek inmiddels al in huis. Verder ben ik heel benieuwd of er nog een vervolg komt, het open einde laat dit in ieder geval toe.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
