Wie is de pyromaan?
[Recensie] In Ze zien mij niet lezen we over een groep vrienden in de stad Vierblad. In Vierblad is een pyromaan actief. Zo worden er bijvoorbeeld schuurtjes en kliko’s in brand gestoken en zelfs een huis. Tot hun grote schrik wijzen alle aanwijzingen naar de vriendengroep. Het wordt zelfs zo ernstig dat zowel brandweer als politie hen in de gaten houdt. Ze besluiten om zelf hun oren en ogen goed open te houden, wie weet kunnen ze zelf de pyromaan vinden…
De hoofdpersoon is, als je de achterflap moet geloven, Aaron. Zelf vind ik, na het lezen, dat dit boek niet per se één hoofdpersonage heeft. Je volgt verschillende mensen uit de vriendengroep intensief in hun leven en het verhaal. Aaron vond ik op een gegeven moment zelfs een beetje op de achtergrond verdwijnen.
Mooi vond ik het om te merken dat Bakker goed bij haar eigen stijl blijft die ik opmerkte in haar eerste boek. Ze heeft een luchtige manier van schrijven en maakt gebruik van kleine hoofdstukjes. Dit maakt het boek een prettig boek voor de niet zo sterkte lezer. Wel vond ik dat ook Ze zien mij niet, net als Slapen doen we morgen weer, beter uitgediept had kunnen worden. Het verhaal bleef veel op de oppervlakte. Op het moment dat Bakker even de diepte in leek te gaan, bijvoorbeeld met grote thema’s als huiselijk geweld, werd dit benoemd en verder niet. Een gemiste kans.
Ik blijf positief over de korte, cursief gedrukte hoofdstukjes vanuit het perspectief van de dader. Ik merkte dat ik, als lezer, in die stukjes aanwijzingen probeerde te vinden. Wie is het? Waarom doet hij dit? Omdat gesprekken en gebeurtenissen uit deze hoofdstukjes vaak overlapte met gesprekken en gebeurtenissen uit de andere hoofdstukken, werd het mij wel moeilijk gemaakt.
Goed vind ik het van Alice Bakker dat zij door het boek heen veel twijfel zaait. Al vanaf hoofdstuk één spookt de vraag rond: wie is de pyromaan? De een na de ander wordt verdacht en als lezer ga je aan iedereen twijfelen. Juist hierdoor viel het einde van het boek mij een beetje tegen. Bakker zegt in het nawoord dat het einde voor haar ook pas op het einde bekend werd, maar ik had liever gezien dat het einde meer verweven was geweest met de rest van het boek. Dit voelde voor mij iets te abrupt aan. Soms had ik ook zo mijn twijfels bij de dialogen. Het voelde een beetje geforceerd, gemaakt. Ook komt Vierblad bij mij meer over als een dorp, een grote wijk, niet als stad, zoals staat omschreven.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
