Vanaf pagina één wordt je in het verhaal gezogen
[Recensie] Een debuut dat na verschijnen een rechtenstorm veroorzaakte, daar was ik toch wel benieuwd naar! Ondertussen is men begonnen het boek te verfilmen voor televisie en onder het motto “eerst het boek lezen en daarna de serie bekijken” ben ik begonnen met het lezen van Zestien paarden.
Het begint allemaal in het kleine en rustige kustplaatsje Illmarch. Een boer en zijn dochter vinden op hun boerderij zestien begraven hoofden van paarden. Ze zijn half begraven, in een cirkelvorm en slechts één oog is zichtbaar en gericht naar de hemel. Rechercheur Alec Nichols wordt op de zaak gezet, maar al snel heeft hij hulp nodig van forensisch dierenarts Cooper. Samen komen ze in een wirwar van misdaden: afpersingen, mishandelingen, brandstichtingen, … .
Jawaddedatte (zoals ze bij ons zouden zeggen), dit is nogal een debuut. Vanaf pagina één wordt je in het verhaal gezogen. De auteur houdt hierna zijn lezers in een ijzingwekkend spannende greep zodat je het boek in een ruk uitleest. Het verhaal zelf bevat ontzettend veel lagen en er is de ene wending na de andere. Hierdoor ga je als een sneltrein lezen, uiteindelijk ben je teleurgesteld dat je het boek al uit hebt. De hoofdpersonages zijn intrigerend en worden op meeslepende en geraffineerde wijze neergezet. Stap voor stap leer je hen kennen, samen met hun geheimen, want die hebben ze allemaal.
Maar het ontzettend goede verhaal verdwijnt in een nevel op de achtergrond door de manier waarop het gebracht wordt. Greg Buchanan heeft een originele en ingenieuze pen. Het lijkt alsof hij je bij de hand neemt om samen, langzaam, in een lange donkere hal, met veel verschillende deuren, te wandelen. Bij iedere deur, iedere wending, zal hij jou begeleiden doorheen het duistere tot je het einde, de plot, bereikt hebt. De adem wordt je verscheidene keren ontnomen door de manier waarop het verhaal gebracht wordt. Het is moeilijk om het genre te benoemen van Zestien paarden: donker, duister, griezelig, gothic, intrigerend, psychotisch, verontrustend, psychologisch, … . Soms deed het mij denken aan de films van David Lynch, donker en mysterieus maar dan minder surrealistisch.
Het enige dat ik wat miste was een betere uitwerking van de uiteindelijke plot. Deze is zeker onverwacht en had ik helemaal niet zien aankomen. Maar ik verwachtte ergens meer te weten te komen over de beweegredenen van de uiteindelijke dader. Ik ben er zelf niet zo uit of het einde te complex was waardoor ik er niet helemaal uit raakte, of dat het gewoon wat te warrig gebracht is in vergelijking met de rest van het verhaal.
Voor mij is het sowieso een boek dat ik wil herlezen. Het verhaal en de stijl van Greg Buchanan fascineert mij en ik ben zeker dat wanneer men het boek herleest men er nog zoveel meer kan uithalen. Het boek bevat namelijk zoveel lagen dat je er na één keer lezen onmogelijk alles kunt hebben uitgehaald.
Let wel, door de duistere kant en een van de onderwerpen, dierenmishandeling, is het boek zeker niet geschikt voor gevoelige lezers. Kortom ik ben helemaal onderste boven van deze thriller. De volgende werken van Greg Buchanan kunnen alleen maar beter worden. Dik verdiende 4.5 sterren
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
