Kennis maken met Renate Dorrestein
[Recensie] Renate Dorrestein; één van Nederlands bekendste vrouwelijke auteurs met een oeuvre waar je u tegen zegt. Een oeuvre waar ik nog helemaal niets van heb gelezen. Geprikkeld door de recensie in de Boekenkrant leende ik onlangs haar nieuwste werk bij de bibliotheek, namelijk Zeven soorten honger.
Nadine en Derek besturen het William Banting instituut. Zij bieden met hun instituut een unieke mogelijkheid voor zwaarlijvige, rijke mannen om in een exclusieve omgeving verantwoord van de overtollige kilo’s af te komen. Of om het in de woorden van Nadine en Derek te houden: de mannen wordt geleerd hun complete ‘levensstijl te veranderen’.
In het instituut staat ‘cachet’ hoog ik in het vaandel. Met andere woorden: het is een deftige en exclusieve bedoeling. De gasten werken een zwaar afvalprogramma af maar worden door Nadine en Derek ook nog eens op intellectueel gebied bevredigd. Op ieder vlak worden de gasten afgeleid van gedachtes naar honger of voedsel. Iedere toespeling naar eten wordt zorgvuldig in de kiem gesmoord.
Nadine en Derek zijn overtuigd van hun concept en de ambitieuze Derek wil de wereld kennis laten maken met hun, ogenschijnlijke, succes. Dat het een succesformule is blijkt wel aan het aantal gasten dat de doelstelling haalt. Maar komt dit niet meer door het feit dat ze een jaarsalaris aan borg verliezen wanneer ze opgeven? In ieder geval loopt het aantal reserveringen terug en moeten ze alle zeilen bijzetten om het William Banting Instituut succesvol te laten zijn.
Maar hoe ogenschijnlijk hun instituut succesvol lijkt te zijn, hun relatie is niets meer. Zowel Nadine als Derek blijken geheimen voor elkaar te hebben.
“Weken, zelfs maanden duurt het voordat een maag die niet genoeg vulling krijgt, eindelijk slinkt. Maar vertrouwen verschrompelt al bij het minste of geringste tot een droge, keiharde bal.”
Nadine, de vrouw die alles onder controle lijkt te hebben, verliest in een paar dagen, wanneer Derek naar het buitenland vertrekt voor een congres, compleet de grip op zichzelf. Ze is aangehouden met drank op achter het stuur, rijdt een zwerver aan en neemt deze zelfs mee naar het instituut vanwege haar grote schuldgevoel .
De verbazing bij het personeel is enorm en wanneer Nadine accepteert dat een nieuwe gast zijn dochter met een eetstoornis meeneemt kan het altijd zo volgzame personeel niet meer achter hun leidinggevende staan. Het gevolg is een chaos is het altijd rustige en stijlvolle instituut.
Dorresteins schrijfstijl is toegankelijk en vlot te noemen. Door prachtige beeldende zinnen, met mooie toespelingen die direct of indirect verwijzen naar voedsel, moest ik geregeld even glimlachen om Nadine, hoe dom haar keuzes soms ook waren. Het verhaal is origineel en door de karakteristieke personages samen te laten komen in een exclusieve omgeving dat op losse schroeven staat, zorgt Dorrestein voor een spreekwoordelijke vulkaan die op uitbarsten staat.
Nadines personage ontwikkelt zich in deze rumoerige tijden van een onzekere vrouw tot een mondige en besluitvaardige vrouw die zegt wat ze vindt en moeilijke keuzes niet uit de weg gaat. Een mooie ontwikkeling om mee te kunnen lezen, maar af en toe verbaasde ik mij toch om haar soms tegenstrijdige keuzes. Ook bepaalde personages zijn een tikkeltje onrealistisch, maar desalniettemin weet Dorrestein dit tot een bijzonder plot te ontwikkelen.
Zeven soorten honger is mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste kennismaking met Dorrestein.
—
Eerder verschenen op Boekenz.nl
2016
