Te is te veel
[Recensie] De Brits-Canadese John Brownlow, die momenteel woonachtig is in Canada, is vooral bekend als scenarioschrijver. Hij schreef meerdere script die het tot op het witte doek en televisie hebben gebracht. Enkele voorbeelden hiervan zijn de film ‘Sylvia’ (met als cast o.a. Daniel Graig) en de tv-serie ‘Fleming’. Intussen heeft hij zijn schrijfkunsten ook aangewend voor het schrijven van een boek. Zeventien is hiervan het resultaat, het eerste deel van de spannende thrillerreeks, die in het Engels de toepasselijke naam ‘Last man standing’ heeft gekregen.
In Zeventien maken we kennis met de gelijknamige huurmoordenaar Zeventien. Reeds zestien huurmoordenaars gingen hem vooraf, en na zijn laatste klus krijgt hij de taak om zich van zijn voorganger Zestien te ontdoen. De aanslag mislukt echter, waardoor er een intense jacht ontstaat, waar jager en prooi elkaar voortdurend afwisselen. Tot ze een gemeenschappelijk doelwit in hun vizier krijgen.
Een mate aan sarcastische humor
Het verhaal toont direct een inkijk in het spionageleven van het hoofdpersonage Zeventien. Zoals zijn handelingen en voorbereidingen. Geflankeerd door een duidelijke mate aan sarcastische humor krijg je een steeds duidelijker beeld van hem.
De nodige omwegen hierin en de overvloedige beschrijvingen maken het begin echter ook langdradig. Je maakt als lezer op een atypische wijze kennis met de huurmoordenaar, wat even wennen is. Maar na het wat stroeve begin begint de spanning aan te wakkeren, en krijg je stilaan een idee waar de plot naar toe wil gaan.
De opbouw kan vanaf nu beginnen en stelt je absoluut niet teleur. Intrigerende plotwendingen en bloedstollende actiescènes nemen je mee doorheen het verhaal. Je voelt de onderhuidse spanning al zinderen wanneer Zeventien op een ogenschijnlijk laconieke manier zijn klopjacht op Zestien start. En vanaf dan pijlsnel de hoogte inschiet door de aaneenschakeling van gebeurtenissen.
Vooruit denderen in sneltreinvaart
Helaas zwakt de plot over de helft weer af, doordat het allemaal net wat te is. Te ongeloofwaardig, te veel overdaad en te chaotisch. Al blijft het verhaal nog steeds in sneltreinvaart vooruit denderen.
Dat Zeventien een uitmuntende huurmoordenaar is, wordt al snel duidelijk. Maar hij is nog veel meer dan dit. Dat toont zijn persoonlijke levensverhaal wel aan. Met behulp van flashbacks wordt er regelmatig teruggeblikt naar zijn verleden. Dit werpt een ander zicht op wie hij nu is, het maakt hem naast huurmoordenaar ook gewoon mens. Wat heel belangrijk is om de lezers te laten meeleven en sympathie krijgen voor deze harde eenzaat. Om dit gevoel te versterken, wordt Zeventien verteld vanuit het ik-perspectief.
John Brownlow heeft zijn vaardigheden als scenarioschrijver duidelijk gebruikt bij het schrijven van Zeventien. Zijn schrijfstijl is gedetailleerd en beeldend, alles wordt tot in de puntjes beschreven om het voor de lezer zo visueel mogelijk te maken. Dit werkt uitstekend voor de actiescènes, maar minder voor de tussenliggende passages. Brownlow weet alles heel mooi te verwoorden en te omschrijven, maar gebruikt hiervoor soms te lange zinnen. Weer die te. Dit staat in contrast met de korte hoofdstukken die de vaart net in het verhaal moet houden.
Zeventien is een degelijk debuut in het spionagegenre. Het verhaal bevat enkele sterke punten, maar ook nog de nodige werkpunten. Een veelbelovend concept, waarvan de uitwerking vooral balans en verfijning mist. Hopelijk wordt dit aangepakt in het volgende boek.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
