Hebben huurmoordenaars dan toch een geweten?
[Recensie] De Britse auteur John Brownlow (1964) woont iets ten noorden van de Canadese stad Toronto en is bovenal bekend als scenarist van een aantal succesvolle producties voor het witte doek en op televisie. Hij schreef het scenario voor de film Sylvia waarin Gwyneth Paltrow en Daniel Craig de hoofdrol spelen. Daarnaast schreef hij het verhaal voor de tv-serie Fleming over het creatieve brein achter geheim agent James Bond.
Dat laatste kon hij handig gebruiken bij het schrijven aan zijn papieren debuut, de thriller Zeventien. Het verhaal gaat over een huurmoordenaar (codenaam: Zeventien) die aan zijn nieuwe klus een bitter gevoel overgehouden heeft. Hebben huurmoordenaars dan toch een geweten? Wanneer hij aansluitend de opdracht krijgt zijn voorganger Zestien te liquideren, ontstaat er een kat en muisspel waarbij lang onduidelijk blijft wie de kat en wie de muis is.
Last man standing
In het Engels taalgebied heeft Seventeen de subtitel Last man standing meegekregen. In deze toevoeging heeft de tweestrijd tussen Zestien en Zeventien dus al in de titel een plekje gekregen. Het verhaal is verdeeld over zeven delen, honderdachtenvijftig hoofdstukken en een kleine vijfhonderd pagina’s. Dit is met het oog op de vaart van het verhaal zo gekozen. Hierdoor leest het als een scenario, met talrijke korte scenes.
Enorm enthousiast ben ik over de schrijftalenten waarover de auteur beschikt. Rake zinnen, goed gekozen woorden en unieke tussenzinnen die gedachten van de personages verwoorden, geven het verhaal glans. Personages zelf overigens, die niet direct aimabel zijn en daarmee geen kloppend hart verkrijgen, maar een beetje machinaal acteren.
Het verhaal levert mij een gemengd gevoel op wanneer ik uiteindelijk de button ‘verhaal voltooien’ op mijn reader indruk. De start is fenomenaal. ‘Het verhaal ingezogen worden’ krijgt in Zeventien een tien met een griffel. Wat een spanning, verrassing, sensatie en mooie teksten.
Wanneer de jacht op Zestien start, geniet ik van de tot in de puntjes verzorgde analyses en voorbereidingen die Zeventien treft om zijn opdracht te voltooien. Nog altijd lees ik iets dat ik nog niet vaak heb mogen beleven.
De tweede helft van het boek is beduidend minder. Veel over-the-top gebeurtenissen in een repetitieve cadans die de lezer bijna in slaap weet te sussen. De jacht verwordt tot een soort ongeloofwaardig overkomende paringsdans. En gaat onder de huid zitten. Je wilt erg graag weten hoe het afloopt en bent tegelijkertijd alweer nieuwsgierig naar je volgende te lezen boek. Wat begon als een vijf sterren thriller, ging als een nachtkaars uit. En daardoor bleek alleen de eerste helft het einde te zijn.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
