Schoorvoetend afscheid van de Normale Jasmijn
[Recensie] Judith Visser (Rotterdam, 1978) is een Nederlandse auteur. In haar bibliografie vinden we romans, thrillers, jeugdthrillers en autobiografische romans terug. In 2018 verscheen Zondagsleven (2020) is het vervolg en is binnen dezelfde maand al goed voor een tweede druk.
Hoe zou het nu met Jasmijn zijn? Vele lezers hebben zich dat afgevraagd. Judith Visser komt met Zondagsleven met een indrukwekkend vervolg als antwoord.
Als receptioniste probeert Jasmijn een zelfstandig leven te leiden, maar de werkdagen zijn slopend. In haar kleine flat, haar Vinkennest, zoekt en vindt zij rust in het gezelschap van Romy, haar trouwe hond, de muziek van Elvis en haar interesse voor wolven. Het liefst heeft zij geen andere mensen in de buurt en zelfs haar vriend Nick moet zich noodgedwongen neerleggen bij de strikte bezoekregels. Haar ontslag en een langdurig afscheid van Nick bezorgen haar onverwacht een ‘vrijheidsbeleving’, maar het missen van haar vriend bezorgd haar een dubbel gevoel.
“Toen ik Nick tijdens zijn tournee had gemist, had ik geweten dat ons weerzien elke dag dichterbij kwam, dat hij mij ook miste, dat er een toekomst op ons wachtte en dat er in de toekomst momenten zouden zijn waarin ik het missen miste.” Blz.180
In het besef dat een job buiten haar veilig flatje niet voor haar is weggelegd zoekt ze een uitweg: schrijven. Langzaam maar zeker komt zij tot rust, zonder de dagelijkse, verwoestende prikkels. Haar liefdesleven verloopt langs grillige paadjes, maar een ding staat vast: zij ontdekt ‘de Jasmijn met autisme’: haar mogelijkheden, haar talenten en haar beperkingen. Schoorvoetend neemt zij afscheid van ‘de Normale Jasmijn’.
“Normaal zijn was niet langer iets om naar te streven. Er was iets beters voor in de plaats gekomen. Mezelf zijn.” Blz. 456
Zondagsleven ís de verhaallijn van Jasmijn: zij is de verteller die ons toelaat om door te dringen in haar hoofd. De manier waarop Judith Visser dit mogelijk maakt: eenvoud en chronologie. Geen technisch-wetenschappelijke of medische passages, maar een geromantiseerde autobiografie, feiten en gebeurtenissen uit haar leven tot gemeenschappelijk goed samengebundeld in een boek. De korte hoofdstukken leggen snelheid in haar verhaal, misschien wel representatief voor de snelheid waarmee de ontelbare prikkels zich in haar hoofd opstapelen, signalen die kunnen zorgen voor onverwachte en plotselinge stemmingswisselingen.
Aan het eind van de meeste hoofdstukken, plaatst de auteur korte bedenkingen die een graadmeter zijn voor hoe Jasmijn zich op dat moment voelt of met welke gevoelens zij worstelt. Deze korte impressies geven aan waar zij zich bevindt in het aanvaardingsproces, een evolutie met ups en downs, naar ‘de Jasmijn met autisme’ waardoor de nieuwsgierigheid van de lezer voortdurend geprikkeld wordt.
Zijn wij, als lezers, leken in de materie, nu plots kenners geworden op het gebied van autisme? Volmondig neen. Maar, … dat wij een dieper inzicht hebben gekregen in de levensbeleving van mensen met ASS, dat staat vast. Daarom zijn Zondagskind en Zondagsleven niet alleen een literaire verrijking, maar ook een diepgaande kennismaking met de realiteit van ‘die andere wereld’.
“Autisme is niet het einde van de wereld. Het is een andere wereld. En wat ik met dit boek hoop te bereiken, is dat er meer begrip en ruimte komt voor de mensen die in die andere wereld leven.” Blz.460
Proficiat Judith, je bent met grootste onderscheiding geslaagd in je doelstelling.
—
Eerder verschenen op Hebban
